کتاب معرکه – لوئی فردینان سلین

برشی از متن کتاب

پس مونده ی سربازای کشیک رو داده بودن دست سرجوخه لو موهو که پستشو کرده بود به آباژور و آرنجشو گذاشته بود رو میز. خرخرش رفته بود هوا. از دور سیبیلای کوتاشو می دیدم که نور چراغ برقشون انداخته بود. سنگینی کلاه، سرشو هل می داد پایین… بازم از خواب پرید… نباید چرتش می گرفت…. ساعت تازه زنگ زده بود…

از کی بود جلو نرده منتظر بودم. نور افتاده بود رو یکی از این میله های چدنی کت و کلفت و برق می زد، یه ردیف نیزه رو فرو کرده بودن تو زمین، عین داربست انگور، تو اون سیاهی شب، بدجور ترسناک بود.

نقشه ی راهو گرفته بودم دستم… ساعت، پایین ورقه نوشته شده بود.

کشیک اتاقک نگهبانی، درو با قنداق تفنگ هل داد. انگار از قبل بهشون گفته بود:

–           سرجوخه! داوطلب همینه!

–           به او احمق بگین بیاد تو!

بیست نفری می شدن که حسابی تو کاهای اصطبل غلت خورده بودن. خودشونو می تکوندن. زیر لب غر می زدن. مامور کشیک که انگار گردنش تو یقه ی بارونی ش فرو رفته بود، تازه او موقع به زور و زحمت پیداش شد…. با شنل زنونه ی نامرتبش شده بود مثل آرتیشوی بارون خورده…. وسط سنگ فرشای پر از جنازه…. عینهو زنی که لباس پف دار تنش کرده. خوب که نگاه کرد دیدم سنگ فرشا زیادترن تا آدما…. می شد بین اونا راه رفت…

رفتیم تو پناهگاه، بوی گندش آدمو از حال می برد، طوری می رفت تا ته سوراخ دماغ آدم که می خواستی بالا بیاری… اون قدر تند و زننده بود که حس می کردی همه ی دور و برت بو می ده…. بوی گوشت و شاش و توتون و باد معده با شدت تموم می زد تو صورتت، یا قهوه ی سیاهی که چند بار سرد شده و مزه ی تاپاله می ده، یا یه چیزی تو مایه های موش مرده ای که دورشو کثافت گرفته…. انگار پا گذاشتن رو خرخره ات تا نفس آخرتم بگیرن. تو این هیر و ویر یکی که زیر نور لامپ چمباتمه زده بود،  نذاشت زیادی تو فکر و خیال بمونم..