کتاب قوطی کبریت خاطرات – پرتقال

برشی از متن کتاب

این عکس کیست؟

«پدرم. رفت آمریکا تا کار کند و برایمان پول بفرستد. بیشتر مردهای ایتالیایی همین کار را می کردند. وقتی رفت، من خیلی کوچک بودم. فقط سبیلش یادم مانده بود. یک بار چند تا عکس از خودش برایمان فرستاد تا فراموشش نکنیم.»

«پدرم هیچ وقت مدرسه نرفت، چون آن وقت ها بیشتر بچه ها باید تمام روز همراه پدر و مادرشان کار می کردند. برای همین باید کسی را توی امریکا پیدا می کرد تا نامه هایش را برایش بنویسد. نامه اش که می رسید تازه دردسر ما شروع می شد. نه چهار تا خواهر بزرگترم، نه مادرم و نه خودم نمی توانستیم بخوانیم. باید نامه را می بردیم پیش مدیر مدرسه. مدیر یک پسر بزرگ تر از من داشت که خواندن و نوشتن بلد بود.»

«پسر مدر هر روز خاطراتش را توی یک دفترچه می نوشت. هر سال هم یک دفترچه ی نو می گرفت، با جلد چرمی قرمز و نشان لای کتاب ابریشمی. اصلا نمی دانستم چه طوری می توان نوشت، اما نمی دانی چه قدر دلم می خواست دفترچه خاطرات خودم را داشته باشم.»

«من هم یکی می خواهم.»

«خب معلوم شد دختر خودمی.»

یک سال تمام باران نبارید. نه گندم بود، نه ماکارونیو مدیر مدرسه از طرف ما برای پدرم نامه نوشت. منتظر جواب بودیم. خیلی طول کشید تا نامه ای از پدرم با چند تا بلیت کشتی به مقصد آمریکا رسید. وقتی داشتیم می رفتیم، مادر بزرگم توی جاده فریاد کشید: «غذای آن جا را می خورید و وطنتان را فراموش می کنید. پشت سر همین را می گفت.»

«با درشکه رفتیم تا ناپل. برای اولین بار بود که ماشین و نوشابه و اقیانوس می دیدم. سه شب تمام توی لنگرگاه کشتی بخار روی زمین خوابیدیم تا قایقمان برسد. قوطی کبریت ها را آن جا پیدا کردم. به مادر بزرگم گفته بودم هیچ وقت او یا هیچ چیز دیگری را فراموش نمی کنم. همان موقع بود که شروع کردم به ثبت خاطراتم.»