کتاب قصر به قصر – لویی فردینان سلین

برشی از متن کتاب

راستش را بخواهید، همین طوری بین خودمان، آخر کارم دارد از شروعش هم بدتر می ‌شود. گو این که شروع آن هم چندان تعریفی نداشت. باز می گویم، در کوربه ووآ دنیا آمدم، استان سن. تا حال هزار بار این را گفته ‌ام. بعد از کلی رفتن‌ ها و برگشتن ها دارم واقعا به بدترین صورت به ته خط می رسم. ممکن است بگویید مسئله سن است. خوب البته.  سن هم هست. در شصت و سه سالگی و خرده ‌ای، بی نهایت مشکل است تا آدم بتواند دوباره برای خودش موقعیت ایجاد کند. دوباره مشتری هایی جمع کند. از این ور و آن ور. داشت یادم می رفت. پزشکم من. در حرفه ی پزشکی، بین خودمان باشد، بی رودرواسی، مشتری به هم زدن فقط کار علم و وجدان نیست. قبل از هر چیز، بالاتر از هر چیز، کار جاذبه شخصی ست. جاذبه شخصی بعد از شصت سالگی؟ می شود کار آدمک خیاط خانه را کرد یا کاسه کوزه ی توی موزه. شاید! در بررسی‌ های خود به دنبال چیزهای غیر عادی اند، دنبال معما! اما برای خانم ها؟ آدم پیر هر چقدر هم که به سر و وضعش برسد، عطر بزند، رنگ و جلا بزند به خودش تازه می شود مترسک! مشتری غیر مشتری، دکتر غیر دکتر، مایه چندش است. اگر طلا بارش باشد چه؟ این یک حرفی! تحملش می کنند؟ ای! شاید! اما پیر مو سفید رنگ و رو رفته باشی و بی پول هم باشی؟ برو گمشو! گوش کنید ببینید زن های مشتری چه می گویند، همین طوری توی کوچه خیابان، توی مغازه ها درباره یک دکتر جوان… وای اگر بدانید خانم جا!ن اگر بدانید! چه چشمی دارد این دکتر! چه چشمی، خانم! غورا فهمید مسئله ام چیست. بهم قطره داد! ظهر و شب! چه قطره ای! معجزه می کند این دکتر جوان! اما خودتان صحبت کنید ببینید درباره خودتان چه می گویند! غرغرو، بی‌ دندان، بی سواد، قوزو، همه اش در حال اخ و تف. حساب تان پاک است! سرنوشت دست زن هاست و شر و ورشان! مردها قانون گذاری می ‌کنند، خانم ها به کار اصلی می ‌رسند و کار جدی: آرای عمومی! تامین مشتری های ثابت یک طبیب کار خانم هاست. هوتان را ندارند؟ چاره ش خودکشی ست… خودتان را بیندازید توی رودخانه. خانم های مشتری عقب مانده ی ذهنی اند؟ به اندازه گاو سرشان نمی شود؟ چه بهتر! هر چه قدر کند ذهن تر باشند، آن قدر احمق که نشود هیچ کاری شان کرد، اهمیت شان بیش تر می شود! سرنوشت ساز! روپوشت را در بیار و چیزمیز هات را جمع کن! چیز میزهات؟ مال من را که همه را دزدیدند، مون مارتر! همه را! خیابان ژیراردون! باز هم می ‌گویم. هر چقدر بگویم باز کم است. وانمود می ‌کنند حرفام را نمی شنوند. درست همان چیزهایی که باید شنید. در حالی که حرف حساب می زنم، صاف و پوست کنده. آدم‌هایی به قول خود «آزادی بخش ها»، «انتقام جوها» ریختند توی خانه ام، به زور همه چیزم را برداشتند و بردند شپش بازار! همه چیز را یکجا اغراق نمی کنم هیچ سند و مدرک دارم شاه دارم ، اسمی آرم. همه کتاب‌ها و وسایل کار می کنم به دست نوشته هام همه چیزم را نتوانستم پیدا کنم. بگو یک دستمال یک صندلی. همه چیزم را فروختند دیوارها را. خانه ‌ام، همه چیز.. به باد! دیگر بیش تر چه بگویم! نظرتان را می خواهید بگویید! نگفته دارم می شنوم! خب بعله طبیعی است!

صفحه 5