کتاب قتل به سبک انگلیسی – ایران بان

برشی از متن کتاب

“تونی؟ … حالت خوبه؟”

هوتورن همچنان بالای سر من بود و به نوعی از من مواظبت می کرد. هیکل درشت او باعث می شد من به جز او نتوانم چیز دیگری ببینم. او نگران یا آشفته به نظر نمی رسید. حتی فکر کردم او تعجب کرده که چرا من پس از دیدن یک جنازه ی شقه شده بی هوش شده ام!

حالم خوب نبود. احساس می کردم به شدت بیمارم. ظاهرا آن قدر سرم را به کف اتاق دمیان کوپر کوبیده بودم تا بی هوش شوم. اتاقی که در آن بودیم، به سبک یک انبار یا کارگاه تزئین شده بود. هنوز بوی مشمئز کننده ی خون آزارم می داد. به همین دلیل، یک لحظه احساس کردم که به زودی در خون غرق خواهم شد و مرا از آنجا به بیمارستان، یا حتی قبرستان خواهند برد! … اما کمی که به دور و برم نگاه کردم، دیگر خونی بر روی کف اتاق ندیدم. پس چرا بوی آن را احساس می کردم؟!

سرانجام کمی به خود آمدم.

“می تونی به من کمک کنی بلند شم؟”

“البته، رفیق.”

اما هوتورن مردد بود. با این حال، زیر کمرم را گرفت و به من کمک کرد تا برخیزم. اما دلیل تردید او چه بود؟ از زمانی که ما با هم آشنا شدیم و سپس این کار مشترک را آغاز کردیم، این برای اولین بار بود که بین من و او یک تماس فیزیکی برقرار می شد. البته به جز اینکه هرگاه به هم می رسیدیم با هم دست می دادیم. من حتی ندیده بودم که او با کس دیگری هم تماس فیزیکی داشته باشد. آیا او دچار نوعی بیماری “آلودگی ترسی” بود؟ یا اینکه چون اصولا خصلتی غیر اجتماعی داشت، از تماس با دیگران پرهیز می کرد؟ این هم معمای دیگری درباره ی هوتورن بود که به معماهای پیشین او برای من افزوده شد!

من برخاستم و در یک صندلی دسته دار چرمی که با جنازه و خونی که در آن سوی اتاق هنوز به چشم می خورد فاصله داشت، نشستم.

“می خوای یه کمی آب برات بیارم؟”

“نه، خیلی ممنون. من خوبم.”

“یادت باشه، چیزی رو دور نندازی. ما باید صحنه ی جرم رو همون طوری که بوده، حفظ کنیم.”

“نه، من خیال ندارم به چیزی دست بزنم.”

هوتورن سرش را با ناراحتی تکان داد.

“دیدن یه جسد چیز جالبی نیست. یعنی هیچی بدتر از این نیست. اگه بدونی من چه چیزایی دیدم … آدم سربریده … جنازه ای که چشماش رو از حدقه بیرون آورده بودن و …”

“خیلی ممنون! … ممکنه ادامه ندی؟”

احساس کردم که حالت تهوع دارم. اما جلوی خودم را گرفتم. هوتورن موضوع صحبتش را عوض کرد.

“یه نفر هست که از دمیان کوپر خوشش نمیاد …”

“من که نفهمیدم چرا کسی باید این کار رو بکنه.”

به یاد حرف های گریس لاول بعد از مراسم، درباره ی آن آواز که از ساعت دیجیتال پخش شد، افتادم.

“این کار کاملا برنامه ریزی شده ست. یه نفر اون ساعت رو با اون آهنگ توی تابوت گذاشته تا دمیان از اونجا بره و تنها بمونه. اون آدم می دونسته که دمیان نسبت به اون آواز حساسیت داره. اما چرا اون؟ اگه این واقعه رو در ارتباط با تصادف توی دیل بدونیم، بازم جور در نمیاد. آخه دمیان که حتی تو اون ماشین که زد به بچه ها نبوده.”