کتاب قاتلی به پاکی برف | کریستیان بوبن

درباره ی کتاب قاتلی به پاکی برف کریستیان بوبن

کتاب قاتلی به پاکی برف اثر کریستیان بوبن با ترجمه‌ی فرزانه مهری توسط نشر ثالث به چاپ رسیده است. کتاب قاتلی به پاکی برف شامل مجموعه‌ای از جملات عرفانی می‌باشد که روی مدار شعری حرکت می‌کنند و با خلق دنیایی خاص، مخاطب را به سمت و سوی شناخت عمیق زندگی سوق می‌دهند. “کریستیان بوبن” که افراد زیادی او را تحت عنوان شاعری مسلک می‌شناسند، فیلسوفی بی‌نظیر است و در کتاب حاضر بدون آنکه ذره‌ای اصرار برای متقاعد کردن مخاطب داشته باشد، تاثیری عمیق روی روح و روان او بر جای می‌گذارد.

“بوبن” در این کتاب قصد سرودن شعر را ندارد اما از آن جایی که این فیلسوف فرانسوی ذاتاً شاعر است، نوشته های این اثر نیز رنگ و بویی شاعرانه به خود گرفته و بنیان های فکری خالقش را به زیبایی هر چه تمام تر روایت می کنند. “بوبن” در کتاب پیش رو، برای آوا و لحن کلام اهمیت ویژه ای قائل است و نوشته های اندیشمندانه اش را با ریتم و آهنگی دوست داشتنی پیش می برد.

اندیشه هایی که از نگاه عاشقانه ی او به جهان، نشأت گرفته اند و تجربه های ساده ی این شاعر از زندگی را دست مایه ی خلق آثاری شگفت انگیز نموده اند. تجربه هایی مانند کودکی، عشق و تنهایی که در تک به تک خطوط این کتاب موج می زنند. “قاتلی به پاکی برف” کتابی خلاقانه و بدیع است که پیشنهاد می کنیم مطالعه ی آن را به هیچ عنوان از دست ندهید.

بخشی از کتاب قاتلی به پاکی برف

هنگامی که قرقی را در آسمان دیدم، قلبم به سختی سنگ بود اما آن جانور با هر چرخشی در آبی آسمان، جان تازه ای به من می ‌داد. سکوتش آن چنان خالصانه بود که فقط صدای او را می ‌شنیدم. خدایی که بر فراز آسمان به دنبال شکار می ‌گشت، پس از این که مرا از دیدن تو سیر کرده بود با بال هایی که از پرچمی ابریشمین در باد لغزنده تر بودند کم کم دور شد. سپس من با قلبی تطهیر یافته از تفکری بدوی، ناپدید شدنش را در آن سوی جنگل تماشا کردم.

در ساحل تالاب سن – سرنن، مردی چهار زانو زیر چتر باز شده اش نشسته و دارد کرمی را به قلاب ماهی گیری خود می آویزد. آن چنان غرق حرکات خود است که مرگ هرگز پیدایش نخواهد کرد.

در سرسرای خانه سالمندان بانویی گمشده به سلام و من با لبخند جواب می ‌دهد. شوخ طبعی و گم شدن از یک تبارند. در سالنی در طبقه اول، پوستری از ونگوگ، آفتابگردان ها در گلدان مسی، با زنی که در مبل نشسته و مانند یک عروسک خیمه شب بازی سرش روی سینه اش افتاده. بیهوده در حال جدال است:

آن گل های آفتابی با تمام اقتدار شان در برابر روح کوچک خرد شده سر تعظیم فرود می ‌آورند. کمی دورتر، سر میزهای چهار پنج نفری، زنان ساکن آسایشگاه در انتظار چرخ حمل غذا هستند. تک تک چهره ها از فرط دل مشغولی از تمام کتاب های کتابخانه واتیکان سنگین ترند. به جای این که آخرین پله به ملکوت راه یابد، به سکوی اعدام می رسد. این زنان به یک نقاش دائمی نیاز دارند، مانند همان هایی که خانواده های سلطنتی در قدیم داشتند تا روح شان را که در اعماق چشمان شان پناه گرفته است،  زراندود کند و به شور بیاورد. هیچ کدام شان بودن با دیگران را انتخاب نکرده است. ما مثل مسیح مصلوب شده، در تغییر سرنوشت خود ناتوانیم. قدیس آزاد تر از زنبور نیست.

بیست قدیسه بالا جبار منتظر بانو های سفید هستند. این نامی است که بر کارکنان زن آسایشگاه گذارده اند تا برای شان سوپ  گرم بیاورند. بهار مانند دزدی دست و دلباز از پنجره وارد می شود. ملکوت به کسانی که از آن دورند، انعام هایی شاهانه می دهد. نیازی ندارم به انتهای جهان بروم. در آن هستم و همه چیز بی کران است.

از خانه سالمندان خارج می شوم، با سبدم و فلاسکی که باقی مانده چای با طعم ترنج در آن می رقصد. مارمولکی که ترسیده لای نرده های فاضلاب می پرد. او را نیز نباید فراموش کرد. به سهو به گل سرخ یک بته گیر می کنم. گلبرگ هایش می ریزند، چند سفال از بام آسمان کم می شود.

توکایی روی شاخه درخت گیلاس قد بر افراشته و با تمام وجود آواز سر می ‌دهد. آب های خروشان بهشت از گلویش فوران می کنند.

خواسته های من خیلی بیش تر از جوانانی است که دست به افراط گری می زنند. من می خواهم آن قدر آبی آسمان وارد قلبم بشود تا هر روز قرقی طلایی در آن به پرواز درآید.