کتاب شما که غریبه نیستید | هوشنگ مرادی کرمانی

درباره‌ی کتاب شما که غریبه نیستید مرادی کرمانی

طبق اظهارات آقای هوشنگ مرادی کرمانی، این کتاب داستان، به بسیاری از زبان‌های مختلف دنیا از جمله فرانسه، چاپ و منتشر گردیده و منجر به تشکیل بیش از هفتاد نشست ادبی شده است. داستان از دوران کودکی نویسنده آغاز می‌شود. زمانی که “هوشنگ کوچک قصه”، هنوز به سن مقرر برای ورود به مدرسه نرسیده و به علت این که، مادرش را سال‌ها پیش از دست داده و پدرش، کاظم  نیز به عنوان ژاندارم در سیستان و بلوچستان به سر می‌برد، نزد “ننه بابا”، مادربزرگ، “آغ بابا”، پدربزرگ و همچنین “قاسم”، یکی از عموهای خویش روزگار می‌گذراند. شیوایی و جذابیت داستان به حدی است که خواننده با شور و اشتیاقی وصف‌ناشدنی، به مطالعه‌ی کتاب می‌پردازد.

بخشی از کتاب شما که غریبه نیستید

نمی دانم، یادم نیست چند سال دارم. صبح عید است. بچه های مدرسه آمده اند به عید دیدنی پیش عمو. عمو قاسم، معلم است. جوان خوش لباس و خوش قد و بالایی است. کت و شلوار می پوشد. توی روستا چند نفری هستند که کت و شلوار می پوشند. «کت و شلوار فرنگی». کت و شلواری که رنگ کت با شلوار یکی است و شلوار را با کمربند می بندند؛ لیفه ای نیست. عمو، معلم مدرسه ی روستاست. من هنوز به مدرسه نمی روم ..

عمو اتاقی دارد ته دالان. دو تا اتاق توی دالان است. اتاق اول مال ماست. اتاق کاظم. اسم پدرم کاظم است و من هنوز ندیدمش. یعنی یادم نمی آید که تا آن زمان پدرم را دیده باشم. پدرم ژاندارم است و گاهی نامه می دهد. فکر می کنم از سیستان و بلوچستان. توی اتاق پدر و مادرم که همیشه ی خدا درش بسته است، اسباب و اثاث مادر و پدرم است؛ بیش تر اثاث مادرم.

– جهیزیه ی مادرت آن جاست. وقتی بزرگ شی به تو می رسه.

از لای در اتاق که سرک می کشم، در نور گردی که از سقف روی اسباب و اثاث افتاده، رختخواب می بینم و کاسه و کماجدان و دیگ مسی و سماور بزرگ ورشویی، که زیر نور برق می زند. هر وقت جایی می خواهند روضه بخوانند یا عروسی و عزاست، می آیند و سماور مادرم را می برند.

صبح عید بود و بچه های مدرسه می آمدند پیش عمو به عید دیدنی. اتاق عمو ته دالان بود، یک درش توی دالان باز می شد و در دیگرش به باغ، باغ کوچکی که پشت ساختمان بود. همه جور میوه داشت: انگور، انجیر، هلو، شلی ، سیب و درخت گردوی بزرگ، که گردوهای پوست کاغذی داشت. درخت غروب پر از کلاغ می شد. کلاغ ها توی درخت عروسی و عزا می گرفتند. دعوا می کردند، جمع می شدند. آسمان بالای درخت و شاخه های گردو سیاه می شد، از بس کلاغ بود. جرأت نمی کردم نزدیک درخت بشوم. می ترسیدم چشم هام را با نوک شان دربیاورند.

عمو آن اتاق را برای این گرفته بود که بتواند بدون برخورد با مریض های «ننه بابا» و مهمان های «آغ بابا» یعنی مادربزرگ و پدربزرگ، از آن جا رفت و آمد کند. توی اتاقش تفنگ بود، کتاب بود و شیشه ها و بطری های فلزی عطر. عاشق عطر بود و کتاب و تفنگ. شب ها تک و تنها با صدای بلند شعرهای کتاب ها را می خواند، حتی به آواز.

یواشکی می رفتم سراغش، لای در را باز می کردم، می توپید به ام که: «چی می خوای؟ برو پی کارت، برو بازی کن». حق داشت، چون هر وقت می رفتم تو اتاقش همه چیز را به هم می ریختم، کتاب هاش را ورق می زدم. خصوصا کتاب هایی که عکس داشت، مثل چهل طوطی، چهار درویش، امیر ارسلان نامدار، شاهنامه.

صبح عید عمو می نشست بالای اتاق، کت و شلوار نو و خوشگل می پوشید، موهای بلند و صافش را شانه می کرد، روغن می زد، صورتش را می تراشید، عطر فراوانی به خودش می زد و بچه های مدرسه، شاگردانش می آمدند به عید دیدنی و دست بوسی، موقعی که می آمدند با خودشان چیزهایی را هم می آوردند. یکی حلب کوچولوی انجیر نرم می آورد. یکی ده تا تخم مرغ توی دستمالی می گذاشت و می آورد و یکی مرغ یا خروس می آورد. چیزهای دیگر هم می آوردند مثلاً انار و گردو…

کتاب شما که غریبه نیستید اثر هوشنگ مرادی کرمانی توسط انتشارات معین به چاپ رسیده است.