کتاب سیرک مرگبار (ماجراهای بچه های بد شانس 9)

برشی از متن کتاب

“هان؟” خمیازه ی هوگو نیمه کاره ماند. چشم هایش را مالید و دوباره پرسید: “هان؟ چی گفتی؟”

“گفتم اون مجسمه کوچیک هایی که توی کاراوان سوغاتی فروشی به مردم می فروختیم ته کشیده. ولی این به شماها مربوط نیست.” مرد دست قلابی از پشت در کاراوان این را گفت. “بجنبین، فقط یه ربع بهتون وقت میدم تا آماده شین. مردم منتظرن.”

“ببخشید، قربان!” خوشبختانه ویولت به موقع یادش افتاد که صدایش را کلفت کند وگرنه خرابکاری می شد. در حالی که به زحمت با کلاوس از ننوی خود پایین می آمدند ادامه داد: “شما گفتین یکی از والدین بودلرها زنده ست؟” سانی هم که زودتر از خواهر و برادرش پایین آمده بود، فقط با چشمان بهت زده نگاه می کرد و اصلا حواسش نبود صدای بچه گرگ در بیاورد.

در کاراوان جیرجیرکنان باز شد و مرد دست قلابی در آستانه ی در ظاهر شد. نگاه بدگمانی به بچه ها انداخت و پرسید: “به شما عجیب الخلقه ها چه ربطی داره؟”

کلاوس سریع فکر کرد و جواب داد: “خب هر کس دیگه هم روزنامه ی پانکتیلیو رو می خوند به قضیه ی اون سه تا بچه ی آدمکش علاقه مند می شد.”

مرد دست قلابی گفت: “خب هیچ کس باور نمی کرد کسی از اون آتیش سوزی جون سالم به در برده باشه، ولی مادام لولو توی گوی بلورینش دید که یکی از اونا زنده ست. قصه ش درازه ولی فقط اینش به من مربوطه که یه دردسر تازه شروع میشه. کنت الاف و مادام لولو صبح زود رفتند دنبال یه کار مهم و فعلا من رییس شماها هستم، پس بهتره به حرف رییس تون خوب گوش کنین. حالا بجنبین که مردم منتظرن!”

سانی غرید: “گررررر!”

ویولت گفت: “چابو واسه نمایش آماده ست. بقیه مون هم تا چند دقیقه دیگه آماده می شیم.”

مرد دست قلابی گفت: “به نفعتونه که زودتر آماده بشین.” و تا آمد در را ببندد چیزی نظرش را جلب کرد. “ا، جالبه! به نظرم یکی از زخم های روی صورت تو دیگه مثل دیشب خوب دیده نمیشه.”

کلاوس گفت: “آخه وقتی که زخم خوب میشه دیگه زیاد جاش نمی مونه. اینم کم کم داره خوب میشه.”

مرد دست قلابی گفت: “بد شد. این جوری کمتر عجیب الخلقه به چشم میاین.” و در را محکم بست. بچه ها صدای پای او را که از کاراوان دور می شد، شنیدند.

کولت که داشت از ننو پایین می آمد و بدنش را طبق عادت پیچ و تاب می داد، گفت: “ناراحت نباشین بچه ها. منم اندازه ی شما از قلاب های این مرد می ترسم. هر وقت اون یارو الاف میاد اینجا همین وضعه.”

کوین که خمیازه می کشید و دست های هم زورش را کش آورده بود تا خستگی درکند، گفت: “هر چی باشه وضعش از من که بهتره. خوش به حالش که لااقل یکی از قلاب هاش قوی تر از اون یکی یه. دست های من بیچاره که عین هم هستن.”

کولت گفت: “منم با این دست و پای غضروفی حال و روز بهتری ندارم. خب دیگه تا دوباره صدای اون دست قلابیه در نیومده بهتره حاضر بشیم.”