کتاب روزی که مداد شمعی ها به خانه برگشتند – زعفران

برشی از متن کتاب

دانکن عزیز، هیچ کس از نخود فرنگی خوشش نمی آید.

هیچ کس حتی از رنگ سبز نخود فرنگی هم خوششش نمی آید. برای همین، می خواهم اسمم را عوض کنم و از این جا بروم و دنیا را ببینم.

سلام دانکن

من هستم، مداد شمعی قرمز شبرنگ.

یادت می آید با خانواده ات به تعطیلات محشری رفتیم؟

یادت می آید چقدر خندیدیم و نقاشی بابایت را کشیدیم که تمام بدنش زیر آفتاب سوخته بود؟

یادت می آید وقتی از آن جا می رفتی من از دستت افتادم کنار استخر هتل؟

حتما یادت نمی آید، چون من هنوز این جا هستم!

چطور متوجه نشدی که من را گم کردی؟

حالا بگذریم، هشت ماه است که این جا منتظرم تا بیایی و من را با خودت ببری. اما نیامدی

و فکر کنم خودم پیاده برگردم خانه …

سلام دانکن!

بعد از بلایی که سرم آمد … مطمئنم دیگر من را نمی شناسی.

فکر کنم مداد شمعی … قهوه ای روشن بودم، شاید هم حنایی.

خودم هم دیگر نمی دانم چه رنگی بودم. چون اصلا یادم نمی آید.

تا حالا برایت پیش آمده سگ بخوردت و بعد روی فرش اتاق بالا بیاوردت؟ چون این بلا سر من آمده …

سگ من را خورد و بعد روی فرش بالا آورد، دانکن … نمی دانی چه حال بدی داشتم! خیلی خیلی بد! حالا بیشتر شبیه کرک فرش هستم تا مداد شمعی.

می شود لطفا بیایی و من را با خودت ببری خانه؟

سلام دانکن

یادت می آید هالوین پارسال به برادر کوچولویت گفتیم که زیر راه پله ی زیر زمین روح وجود دارد؟

بعد روی دیوار شکل های ترسناک کشیدیم؟

برادرت آن شکل ها را دید و از ترس جیغ کشید و پا به فرار گذاشت! خیلی باحال بود، مگر نه؟

اما وقتی یادت رفت من را از توی زیر زمین ببری بیرون، اصلا دیگر باحال نبود!

خواهش می کنم بیا و من را از این جا ببر! از ترس … دارم … زهره ترک می شوم!