کتاب در باب حکمت زندگی | آرتور شوپنهاور

درباره‌ی کتاب در باب حکمت زندگی از شوپنهاور

کتاب در باب حکمت زندگی، یکی از بهترین کتابهای فلسفه آرتور شوپنهاور می‌باشد. آرتور شوپنهاور یکی از بزرگترین فیلسوفان اروپایی است. موضوع اصلی کتاب دیدگاه او در باب سعادت و مسیر کامیابی است که در این بین به بعضی معضلات اجتماعی که سد راه کشف حقیقت می‌شوند نیز اشاره می‌کند؛ وی بر این عقیده است که رسیدن به خوشبختیِ محض امکان‌پذیر نیست و در این خصوص جهان را به محنت کده‌ای تشبیه می‌کند که تنها راه لذت بردن از آن، دفع شر است.

در نگاه اول تناقضی ظاهری در ذهن خواننده ایجاد می شود که متفکری چنین بدبین، چگونه می تواند راه سعادت را به دیگران نشان دهد، اما وی با اشاره به این نکته که سعادت برای هرکس، وابسته به عوامل دورنی اوست، در صدد این است که تفاوت میان سعادت کاذب و حقیقی را به انسان نشان دهد و او را در کاهش رنج هایش یاری کند.

فلسفه ی زندگی او بعد ها به حدی فراگیر شد که در حوزه هایی چون اخلاق و ادبیات و هنر، پیروان زیادی پیدا کرد. وی در این کتاب به منظور صحّه گذاشتن بر سخنان خود، از جملات بزرگانی چون هومر، ارسطو، گوته، سعدی و … مدد گرفته و در ذیل آن ها برگزیده ای از امثال و حکم تمدن های بزرگ آسیا و اروپا را ذکر کرده است. گرچه شوپنهاور فیلسوف است و نوشته های او درون مایه ی فلسفی دارند، اما سبک نگارش او به بی روحی برخی متون فسلفی شبیه نیست و حتی گاها از لحن طنز نیز بهره گرفته که برای مخاطب بسیار جذاب تر می نماید، به علاوه این که لحن او روان و قابل فهم است.

نکته ی جالب توجه دیگر در نگارش او این است که در بیان از تکرار خودداری کرده و حتی المکان سعی کرده تا مفاهیم را موجز و خلاصه بیان کند تا مخاطب را اسیر درازگویی های زائد نکند. کتاب به تمام طرفدارن فلسفه و آنان که مایلند بینش عمیق تری نسبت به زندگی به دست آورند، پیشنهاد می شود.

بخشی از کتاب در باب حکمت زندگی

“کارگرانی که ساختمانی را بنا می کنند از کل نقشه بی خبرند یا آن را مدام در مدّ نظر ندارند، انسان نیز هنگامی که روزها و ساعت های عمر را سپری می کند، از بابت مسیر و ماهیت زندگی خویش در همین وضع است. به هر اندازه مسیر زندگی آدمی، شایسته تر، مهم تر و برنامه دار تر و بیش تر واجد خصوصیات فردی باشد، همان قدر لازم و مفید است که آدمی نقشه ی مسطحه ی کوچک شده ی آن، یعنی طرح آن را گاهگاه مدّ نظر قرار دهد. البته لازمه ی این کار این است که آدمی اندکی به خود شناسی پرداخته باشد یعنی بداند که در اصل، به طور عمده و در درجه ی اول طالب چیست و چه چیز برای سعادتش اساسی است.

سپس باید بداند، چه چیزهایی در مرتبه ی دوم و سوم قرار دارند و تشخیص دهد که حرفه اش کدام است و نقش او و رابطه اش با جهان چیست. اگر این رابطه مهم و بزرگ باشد، نگاه کردن به نقشه ی زندگی در مقیاس کوچک شده، او را بیش از هر چیز تقویت می کند، استوار می سازد، ارتقا می دهد، به فعالیت تشویق و از رفتن به راه خطا بر حذر می کند.

همان طور که راهپیما تازه وقتی به فراز می رسد، به پیوستگی راهی که پیموده است با همه ی پیچ و خم های آن اشراف می یابد و آن را می شناسد، ما هم تازه در پایان هر دوره از زندگی یا در پایان عمر، رابطه ی حقیقی اعمال، دستاورد ها و آثار، زنجیره ی علّی و ارزش های آن را می شناسیم، زیرا تا وقتی که درگیر کاری هستیم  فقط به مقتضای طبیعت مان، تحت تاثیر انگیزه ها و بر حسب توانایی های خود عمل می کنیم، به طوری که در هر لحظه فقط کاری می کنیم که به نظرمان درست و مناسب است.

تازه موفقیت به ما نشان می دهد که نتیجه چیست و نگاه به گذشته ارتباط کل مجموعه، چگونگی و روابط علّی آن را آشکار می سازد. به همین علت هنگامی که به کارهای بزرگ دست می زنیم یا آثار جاوید خلق می کنیم به{ نتیجه ی} کار خود آگاه نیستیم و فقط می پنداریم، کارمان مناسب با اهداف زمان حال و مطابق با مقاصد فعلی ماست، یعنی آنچه در آن زمان معین برای ما درست است. اما شخصیت و توانایی های ما تازه پس از آن، در اثر کل مجموعه ای که حاصل شده است، نمایان می گردد.”

کتاب در باب حکمت زندگی اثر آرتور شوپنهاور با ترجمه‌ی محمد مبشری توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.