کتاب داستان های خوب برای پسران بلند پرواز

درباره‌ی کتاب داستان های خوب برای پسران بلند پرواز

کتاب داستان های خوب برای پسران بلند پرواز نشر نو به معرفی مختصر و تاریخچه‌ی کوتاهی از زندگی پسران و مردانی می‌پردازد که همگی برای به دست آوردن آرزوها و اهدافشان هرگز ناامید نشده و دست از مبارزه و تلاش برنداشتند. هر صفحه از این کتاب کودک و نوجوان به یک شخصیت اختصاص دارد و در صفحه‌ی مقابل تصویری از او کشیده شده است. برخی از این افراد در حال حاضر اشخاص سرشناس و معروفی هستند و تعدادی از آن‌ها نیز دیگر در قید حیات نمی‌باشند.

از چهره های مشهور کتاب می توان به لیونل مسی، نلسون ماندلا، توماس ادیسون، وینسنت ونگوگ، محمد علی کِلِی و … اشاره کرد. بسیاری دیگر از چهره های کتاب از شهرت جهانی برخوردار نیستند و برخی از آن ها با گذشت، فداکاری و مهرورزی به دیگران تلاش کردند با ظلم هایی که به بشریت و طبیعت می شود مبارزه کرده و از دنیا جای بهتری برای زندگی انسان ها و دیگر موجودات بسازند. داستان زندگی این افراد می تواند نمونه و سرلوحه ی بسیار خوبی برای پسران نوجوان باشد. یکی از اشخاص این اثر نیک ووییچیچ است.

او در سال 1982 به دنیا آمد اما نکته ی عجیب درباره ی او این بود که زمانی که متولد شد دست و پا نداشت، پزشکان و مادرش از این وضعیت اوتعجب کردند و پس از بررسی های فراوان پزشکان هیچ دلیلی برای این موضوع نیافتند. هر چه نیک بزرگتر می شد احساس خشم و تنهایی اش بیشتر می شد؛ او وضعیت جسمی خود را عادلانه نمی دید تا این که مقاله ای درباره ی یک فرد معلول خواند که با سخنرانی های خود به دیگران انگیزه ی زندگی کردن می داد.

نیک نیز تصمیم خود را گرفت و سعی کرد با تلاش فراوان به خواسته های خود برسد. او در حال حاضر نقاشی می کند و کتاب می نویسد و اولین نفر در تاریخ موج سواری دنیا است که توانست چرخش 360 درجه را روی تخته ی موج سواری انجام دهد. او تا به حال به 44 کشور جهان سفر کرده و بیش از 3 هزار سخنرانی برگزار کرده است.

بخشی از کتاب داستان های خوب برای پسران بلند پرواز

اقبال مسیح

(1983 – 1995)

اقبال در چهارسالگی در یک کارخانه فرش بافی در پاکستان شروع به کار کرد. مادرش مریض شد و از صاحب کارخانه 100 دلار برای عمل جراحی قرض کرد اما نتوانست پول را پس بدهد. در عوض مجبور شد اقبال را به عنوان برده به صاحب کارخانه بدهد.

اقبال مجبور بود سات ها در جایی کوچک و بسیار گرم و پر از وسایل خطرناک و پر سر و صدا کار کند. باید بی وقفه کار می کرد و اگر کند کار می کرد تنبیه می شد.

اقبال ده ساله بود که فرار کرد. از پلیس کمک خواست و همه چیز را تعریف کرد. پلیس به جای آن که کمکی بکند او را به کارخانه برگرداند و از صاحب آن جا درخواست مژدگانی کرد.

این بار اقبال را با زنجیر به دستگاه فرش بافی بستند تا نتواند فرار کند.

یک روز آگهی دیواری سازمانی به نام «جبهه آزادی کارگران در بند» به چشمش خورد که هدفش نجات مردم از بند اسارت بود. اقبال پنهانی با آنها تماس گرفت. آنها به او گفتند که برده داری به پایان رسیده و همه برده ها آزاد به حساب می آیند.

با کمک «جبهه آزادی کارگران در بند» اقبال و چندنفر دیگر از کودکان کارخانه اجازه یافتند کارخانه را ترک کنند. اما در همه جا چنین نبود. بیشتر کارخانه داران قوانین جدید را نادیده می گرفتند و کودکان را در کارخانه هایشان حبس می کردند و با زنجیر به ماشین های پر سر و صدا می بستند.

اقبال آزادی آن ها را وظیفه ی خود قرار داد.

او پنهانی به کارخانه ها می رفت و با کودکانی که در آن جا حبس شده بودند از حقوقشان حرف می زد. در نشست ها و اجتماعات خطاب به صاحبان بنگاه ها و کارخانه ها به نفع کودکانی که به بردگی گرفته شده بودند سخن می گفت. حتی او را با هواپیما به سراسر دنیا می بردند تا در مورد وضعیت وخیم خودش و امثال خودش صحبت کند.

اقبال در سال 1995 به دلیل اعتراض علنی به صاحبان کارخانه ها با قتل رسید. او تا آن موقع به نجات زندگی بیش از سه هزار کودک در بند کمک کرده بود، کودکانی که احساس می کردند گویی فراموش شده اند.

باتلاقی

(متولد 1973)

هیچ کس از دنیل هور که بیشتر با نام باتلاقی شناخته می شود چندان چیزی نمی داند. تنها چیزی که همه یقین دارند این است که در خانواده ای معمولی و در شهری معمولی در انگلستان به دنیا آمده و سخت نگران محافظت از سیاره ما است.

وقتی که دولت طرح هایش را برای ساختن جاده جدیدی که از بیرون شهر برک شر می گذشت اعلام کرد مردم خشمگین شدند. ساختن جاده به این معنی بود که بسیاری از درختان زیبا و قدیمی بلوط و زبان گنجشک و راش باید قطع شود.

صدها نفر از مردم از جمله «باتلاقی» برای اعتراض به محلی که قرار بود جاده جدید ساخته شود رفتند و چادر زدند. چادرها اسم هایی داشت مانند: روستای کوتوله ها، هتل اندوه، پل پرپری. ساکنان چادرها با هم زندگی می کردند، نه برق داشتند، نه آب لوله کشی و غذایشان را با هم قسمت می کردند و در طبعیت دنبال غذا می گشتند. خانه هایی بر بالای درختان ساختند که آن را خنه لانه پرنده ای می نامیدند و روی زمین هم خانه های چوبی کوچکی درست کردند.

مقامات دولتی راضی نبودند. نمی توانستند جاده شان را بسازند و این تأخیر برایشان پرهزینه بود. بنابراین افرادی را فرستادند که معترضان را از آنجا ببرند.

اما باتلاقی و دوستانش به فکر راه دیگری افتادند. تونل های پر پیچ و خمی در زیرزمین حفر کردند و در آن پنهان شدند. یک هفته تمام در آن تونل ها زندگی کردند تا اینکه گیر افتادند. باتلاقی آخرین کسی بود که پیدایش کردند و از آنجا بردند.

باتلاقی در حالی که پلیس او را می برد به خبرنگاران گفت: «من احساس می کنم که این تنها راهی است که این روزها می توانیم صدایمان را به گوش دیگران برسانیم.»

با این که معترضان موفق نشدند، صدایشان شنیده شد. باتلاقی در رادیو و تلویزیون ظاهر شد تا پیامش را در مورد زندگی کردن در هماهنگی با طبعیت به دیگران برساند و دولت شروع به بررسی راه هایی کرد تا ازآن پس مسیر جاده های جدید از میان مناطق روستایی باستانی نباشد.

کتاب داستان های خوب برای پسران بلند پرواز نوشته ی بن بروکس و ترجمه‌ی معصومه کلاگر توسط نشر نو به چاپ رسیده است.