کتاب داریوش و ایرانیان اثر والتر هینتس

درباره کتاب داریوش و ایرانیان

کتاب داریوش و ایرانیان به قلم والتر هینتس و ترجمه‌ی پرویز رجبی در نشر ماهی به چاپ رسیده است.

کتاب داریوش و ایرانیان کوششی است برای پرداختن به تاریخ تمدن ایران در زمان هخامنشیان. ایرانیان در میان ملت هایی که تاریخ جهان را شکل داده اند، مرتبه ی والایی دارند. عمیق که می شویم، می بینیم که هنوز هم آنچه ایرانیان در زمان هخامنشیان انجام داده و به دست آورده اند پر صلابت است. کارل یاسپرس به درستی سده ی ششم پیش از میلاد را با اصطلاح بر ساخته و مناسب خود “عصر محور” نامیده است: در این سده انسانی پدید آمد که ما تا به امروز با او زندگی می کنیم. بر محور این عصر است که در ایران سه ستاره، یعنی زرتشت، کورش و داریوش می چرخیدند.

در هند سخن در دست بودا بود. چین دوران لائوتسه و کنفوسیوس را می گذراند. در اسراییل پیامبران ارمیا، حزقیال و اشعیای ثانی برخاستند. در این عصر محوری تاریخ جهان، زمین در چنان نور معنوی ای غرق شد که پیش تر هرگز آن را به خود ندیده بود. نشان دادن این که چه قدر از این نور بر ایران تابید و سهم ایران شد هدف این کتاب است.

بخشی از کتاب داریوش و ایرانیان

در راس دربار هخامنشی وزیر دربار قرار داشت. نکته ی مهم اینجاست که او فردی مادی بود. این از آنجا ناشی می شود که پارس ها دیوان دربار خود را از مادها گرفته بودند، که پیش از کورش بزرگ سروری پارس ها را داشتند. جایگاه وزیر دربار در دربار شاهنشاهی شبیه جایگاه وزیر اعظم قرون وسطا بود. ولی نه به اندازه ی قدرت او. وزیر دربار هخامنشیان شاه را از کارهای دولتی مطلع می کرد و همه ی پیام ها را به او می رساند. اما او مخصوصا مردی بود که شاهنشاه اراده ی خود را به وسیله ی او اجرا می کرد. به طور منطقی، از ملازمان نزدیک وزیر دربار یکی هم “نگهبان روز” بود. این اسم به ظاهر ساده در ایران نامی بود برای “جلاد” . فرنکه، وزیر دربار، برای برقراری توازن یک روحانی شخصی هم داشت.

فرنکه در زمان داریوش تا سنین پیری خدمت کرد. در بیش تر زمان حکومت خشایارشا، وزیر دربار بود. با فرنکه در زمان کمبوجیه، وقتی که او هنوز حاکم اوروک بود آشنا شدیم. او در آن زمان در بابل به رتق و فتق امور دربار مشغول بود. در نگاره های مسطح پلکان های شمالی و شرقی آپادانای تخت جمشید فرنکه با کمر خمیده به رسم ادب پیش روی داریوش بر تخت نشسته ایستاده و با کمال ادب تعظیم می کند. او به نشانه ی مقامش چوبدستی ای در دست چپ دارد و دست راست را جلوی دهانش نگه داشته، تا به هنگام سخن گفتن نفسش مزاحم شاهنشاه نشود.

احتمالا او در لحظه ای به تصویر کشیده شده است که همه چیز برای استقبال از جشن نوروزی در آغاز بهار آماده بوده است. احتمالا فرنکه، وزیر دربار، چنین پیامی را به عرض می رساند: عمر شاه دراز باد! جمع درباریان هم اکنون وارد شده اند و هیئت های نمایندگی همه ی اقوام شاهنشاهی در انتظار اذن دخول به سر می برند.”