کتاب خداحافظ گاری کوپر – رومن گاری

برشی از متن کتاب

دو

اردک می خواست چون پایش چلاق بود و می لنگنید و او را هم لرد بایرون صدا کنند. رنگ نارنجی فوق العاده قشنگی داشت و هر بار که دختر بغلش می گرفت می گفت:«کوا؟ کوا؟» انگاری یک فرانسوی صحیح النسب. بعد، سرش را لای پرهایش فرو می برد و به خواب می رفت و دختر مجبور بود ساعت ها همانطور بماند و او را نگه دارد. او با همه ی اردک های لنگ روابط بسیار دوستانه داشت و به دست آوردن دل آن ها را از هر کار دیگری بهتر بلد بود. در دریاچه کاکاییها و قوهایی هم بودند که از سفیدی به خامه ی لای نان خامه ای می مانستند و از این ها که بگذری مرغهای سیاه دیگری با سر و وضعی مفلوک و بفهمی نفهمی زحمتکش وار و او اغلب می آمد و به آن ها خوراکی می داد. در ژنو به این گوشه خیلی بیش از جاهای دیگر علاقه داشت. هفته ای دو روز هم در جمعیت حمایت از حیوانات کار می کرد. همه ی مسائل دنیا را که نمی شد یک باره حل کرد. هر کار باید از جایی شروع شود.

می بایست یک ساعت دیگر برود به بیمارستان تا پدرش را بیاورد و هنوز پولی برای پرداخت صورتحساب بیمارستان پیدا نکرده بود. تازه بنزین تریومفش هم داشت تمام می شد. هیچکس باور نمی کرد که دختر کنسول آمریکا در ژنو از بی پولی هنوز ناهار نخورده باشد و این همان چیزی بود که او می خواست. هیچکس نمی بایست از این چیزها بویی ببرد. دولت آمریکا برای همین به کنسول هایش پول می دهد: برای حفظ آبرو. پدرش به آمریکا به قدری خوب خدمت کرده بود که عاقب، با وجود مصونیت سیاسی اش الکلی شده بود. واقعا عجیب است.