کتاب تاریخ طبیعی زوال (تاملاتی درباره سوژه ویران) به قلم بارانه عبادیان در نشر بیدگل به چاپ رسیده است.
ویرانی و ویرانگی محل تلاقی بسیاری چیزها است، از سوژه ی فردی گرفته تا ساختار غول آسای یک امپراتوری، از جزئی ترین امور تا کلی ترین آنها، نه بدین سبب که همه چیزها نهایتا ویران می شوند، بلکه برعکس، از آن رو که مضمون ویرانی حقیقتِ نهفته در مفاهیمی چون پیشرفت و توسعه را بر ملا می سازد، که در حکمِ اصول بنیادین متافیزیک عصر ما یا همان مدرنیته اند. در عصر حاضر، مضمون “ویرانه” به لحاظ زیباشناختی چندین بار بررسی شده است، ولی رساله ی حاضر، به رغم کوتاهی، می کوشد از دیدگاه فلسفی – تاریخی به ابعاد تازه ای از این مضمون بپردازد. تاملاتی که در این کتاب آمده اند، دو سویه از مفهوم ویرانگی را مد نظر دارند: سویه تجربی این مفهوم که در هنرهای تجسمی (تحت عنوانِ ژانر ویرانگی)، معماری، و ادبیات گوتیک، تجسم یافته است، و سویه نظری و فلسفی آن که براساس پیوند توامان استعاری و حقیقی مدرنیته با مفهوم قطعه وارگی در قالب تخریب زبان و تجربه، وجود عدم اینهمانی در دل اینهمانی، یا دگر آیینی در دل خودآیینی، و نیز در دیالکتیک تخریب و سازندگی متبلور می شود. تاملات این کتاب در باب مفهوم ویرانگی اساسا در پرتو ایده ی تاریخ طبیعی صورت گرفته است، ایده ای که ریشه آن عمدتا به آثار تئودور آدورنو باز می گردد. دغدغه این تاملات نگریستن به ویرانه ها و ویرانگی به مثابه شکلی از صیرورت یا شدن یا میانجی مند شدن است. اگرچه چنین دریافتی از ویرانگی بیش از هر چیز نظر به تاریخ دارد، اما درعوض، خود تاریخ را هم طبیعی می کند. نگاه مبتنی بر تاریخ طبیعی، با تاکید گذاردن بر مفهوم گذرایی و ویرانی، متافیزیک را به تاریخ بدل می کند، و بدین سان آن را زمینی و دنیوی می سازد.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.