کتاب برادرم را اینترنتی عوض کردم – ایران بان

برشی از متن کتاب

وقتی جانی رسید خانه، ایمیلی به مرکز تبادل خواهر و برادر زد تا به آنها اطلاع بدهد مِروین رفته است توی دریا و از آنها برادر جدیدی بخواهد. خیلی زود در جواب، ایمیلی از یکی از کارکنان تبادل خواهر و برادر دریافت کرد.

“خبر خوبی است، معامله کننده! یک برادر خیلی عالی داریم. مطمئنیم این یکی در نمی رود! ساعت شش بعد از ظهر خواهد رسید.”

جانی گفت: “شش بعد از ظهر؟ یعنی دو ساعت دیگر! بهتر است آماده شوم!”

بعد متوجه شد نمی داند برای چه باید آماده شود. برای همین به جای آماده شدن رفت چرتی بزند. بعد از آن سر و کله‌ی دوست صمیمی اش جرج پیدا شد. دو پسر در آشپزخانه با هم کمی شیر خوردند.

جورج در حالی که کمی دلواپس به نظر می رسید، گفت: “برادر جدیدت چطوره؟ رسیده یا نه؟”

جانی گفت: “متاسفم که باید بگویم آمد و رفت. عاشق ماهی های سوخاری عمویت هم بود. یک میلیون تکه از آنها را خورد!”

جورج گفت: “خوب است، مطمئنم که می توانم باز هم برایت بیاورم. عمویم هنوز یک عالمه از این ماهی ها در انبارش دارد. من الان از آنجا برای یکی از پروژه هایم استفاده می کنم. آنجا فریزرهای زیهدی مر از ماهی است.”

جانی گفت: “نه، لطف داری. دیگر از خوردن ماهی اشباع شدم. اوه،‌وقتش رسیده؟ جرج بهتر است تو بروی. از سایت تبادل خواهر و برادر، درخواست یک برادر دیگر کردم. بزودی می رسد.”

جورج پرسید: “می توانم ببینمش؟”

جانی در حالی که در خانه را باز می کرد، گفت: “بزودی، وقتی توی خانه جا افتاد.”

جورج گفت: “باشد. اما من را در جریان بگذار و بگو اوضاع چطوری پیش می رود. این کار را می کنی، مگر نه؟”

جانی گفت: “بله، بله، البته. خداحافظ!”

ساعت شش بعد از ظهر زنگ در به صدا درآند. وقتی جانی در را باز کرد، کسی مشت در نبود. خب، هیچ کس روی پله‌ی جلوی در نبود. اگرچه، یک پسر قد بلند استخوانی با چشم های ریز سیاه کنار دیوار باغچه‌ی خانه‌ی جانی ایستاده بود وبا اشتیاق بالا و پایین را نگاه می کرد. دست هایش جلوی بدنش آویران بود،‌انگشت هایش به خوبی به طرف زمین اشاره می کرد و بینی اش پرش عصبی داشت.

جانی از پسر پرسید: “سلام، تبادل خواهر و برادر شما رو فرستاده؟”

پسر جیرجیری کرد و به حالت نیمه دو،‌نیمه جست زدن، رفت توی خانه.

جانی با خودش فکر کرد، متفاوت است. اما متفاوت می تواند خوب باشد!

پسر را در آشپزخانه پیدا کرد. روی صندلی ای ایستاده و از پنجره به بیرون خیره شده بود.

جانی گفت: “متاسفم خیلی منظره ای ندارد. فقط پشت خانه های خیابان بعدی است. اسمت چیه؟”

پسر دو باره جیرجیری کرد پرید پایین و برچسبی را به جانی نشان داد که دور گردنش آویران بود.

خیلی ساده، نوشته بود، هَری.

جانی اسم را اینجوری تلفظ کرد: “هاری.”

جیرجیر، جیرجیر، پسر به نظر عصبی می آمد.

جانی دوباره تلاش کرد: “هَرررری؟”

پسر جیرجیری کرد، بعد با شادی دورتادور اتاق دوید. چهار دست و ما.

جانی در حالی که او را تماشا می کرد، گفت: “اسم قشنگی است! من فرمم را با حقه و کلک پر کردم. یک جورهایی….