کتاب این گفت و سخن ها… | محمود دولت آبادی

درباره‌ی کتاب این گفت و سخن ها دولت آبادی

کتاب این گفت و سخن ها بیست و چهار مصاحبه “محمود دولت آبادی” با روزنامه‌نگاران و نشریات مختلفی چون تجربه، اعتماد، یادآور و شرق را طی دو دهه دربر دارد. دولت آبادی از ماجراهای مختلفی که در راه نوشتن رمان‌هایش برایش پیش می‌آمد، سخن گفته و نگاه سیاسی‌اش را در دوره‌های مختلف نسبت به پدیده‌های گوناگون زیر ذره بین مطبوعات قرار داده است. سخن‌های او با نشریات، یک زندگینامه کامل است چرا که او از خاطرات زندان گرفته تا تجربه‌هایش در تئاتر و سینما و ماجراهایی از زندگی شخصی‌اش را برای آن‌ها بازگو کرده و حالا همگی آن‌ها در این کتاب چاپ شده‌اند.

از آن جایی که این مصاحبه ها از تنوع موضوعی بالایی برخوردار هستند، وجوه مختلف کار و زندگی این نویسنده را به مخاطبان نمایش می دهد و خواننده این مسیر ده، بیست ساله دولت آبادی را در قالب یک کتاب مرور می کند. “این گفت و سخن ها” منبع جامع و کاملی برای شناخت این اسطوره دنیای ادبیات است که مطالعه آن را به تمام علاقه‌مندان به کارهای این مرد بزرگ توصیه می کنیم. کتابی که سرشار از لحظات خاص زندگی است و مخاطب را به گذشته ها می برد.

بخشی از کتاب این گفت و سخن ها

برای یک ایران این بار پای صحبت محمود دولت آبادی نشسته است. در بین نویسندگان ایران کمتر نویسنده ای را می‌توان یافت که همچون محمود دولت آبادی به مسئله تبعیض های اجتماعی و حقوق اقلیت ها پرداخته باشد با او گپ کوتاهی داشتیم پیرامون زبان فارسی و حق تحصیل به زبان مادری برای اقلیت های ساکن ایران.

زبان فارسی زبان مشترک ما ایرانیان است با توجه به وجود و حضور اقلیت های زبانی گوناگون در ایران شما رابطه زبان فارسی با زبان اقوام ساکن در ایران را چگونه ارزیابی می کنید؟

زبان فارسی که ابتدا دری و سپس دری – پارسی شد نخستین زبانی است که در مقابل بیگانگان مهاجم یک بار دیگر به صورت شناسنامه ملت ایران مکتوب شد.

این مکتوب شدن سجل نوین ایران بعد از حمله اعراب در زبان دری رخ داد و بعد از آن این زبان در قرن ششم آمده است در کانون پارس و بدل به دری – پارسی شده است. بنابراین زبان پارسی برای ما مردم ایران و مردم منطقه یک تشخص دارد. متفاوت با زبان های دیگر.  هر ملتی زبانش برایش عزیز است ولی زبان دری – پارسی آمده است و شناسنامه دوباره مردم ایران را به دنیا معرفی کرده از طریق رودکی، فرخی سیستانی، حکیم ابوالقاسم فردوسی، نظام الملک، بیهقی، ناصرخسرو و…

باید توجه داشت که این زبان سیاسی پدید آمده است این زبان شمشیر نبوده ولی براتراز هر شمشیری شناسنامه و هویت ملی ایرانیان را به ثبت رسانده است و چنان به ثبت رسانده که هیچ خدشه ای به آن وارد نمی تواند باشد.

اما ما در ایران اقلیت‌هایی داریم که من مفتخرم که در آثار من همه شان حضور دارند. شما اگر آثار دولت آبادی را از اول تاکنون بخوانید تمام اقلیت‌های ایران و نمادهاشان در آثار من هستند. بنابراین ارادتمند اقلیت‌های قومی ایران را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ به گمان من لازمه اش یک بررسی علمی است از لحاظ زبان شناسی و یک ضرورت سیاسی از پدر لحاظ سیاست‌های ملی که تقابلی با این ندارد که به زبان خودش و یا به یکی از لهجه های زبان فارسی سخن بگوید و یا یک کرد و یک آذری به زبان خودش با یک و یا یکی از لهجه های زبان فارسی صحبت بکند.

اما هم میهنان ما باید هوشمندتر از آن باشند که بخواهم خود را در مقابل یک زبان قرار داده‌اند که ستون فقرات فرهنگ یک ملت است یادمان باشد این زبان در سرزمینی متولد شد که دویست سال مردم آنجا حق سخن گفتن به زبان مادری شان را نداشتند این زبان برای ما مقدس است و اگر با تنگ نظری و نگاه بسته از هر دو سو به زبان توجه شود به گمانم هیچ راه حل منطقی به دست نمی آید.

بله زبان مادر ما نه فقط زبان مادری همه ما ایرانیان زبان دری – پارسی است اما اقوام ایرانی گویش های خود میزبان های خود و زبان ها و لهجه های خود را دارند که در یک نظام کلی یک ملت قابل تحلیل و بررسی و توجه است اما یادمان باشد که در هزار و اندی سال پیش آدم ها را به خاطر دری سخن گفتن می‌کشتند در هیچ گوشه دیگری از ایران کسی بلند نشد و بنویسد. چون تیغ به دست آمد مردم نتوان کشت این معجزه در خراسان و سیستان را داد.

کتاب این گفت و سخن ها به قلم محمود دولت آبادی توسط نشر چشمه به چاپ رسیده است.