کتاب انتقام – یوکو اوگاوا

برشی از متن کتاب

آپارتمان جدیدم در ساختمانی در بالای یک تپه بود. از پنجره‌ی اتاقم منظره‌ی شهر و دریا همچون بادبزنی بزرگ پیش رویم گسترده بود. دوست ویراستارم به من توصیه کرده بود این آپارتمان را اجاره کنم.
روی تپه هم کلی درخت میوه کاشته بودند: چند اصله تاک و درخت هلو و هلوی ژاپنی. باقیِ درخت‌ها هم درخت کیوی بودند. این باغ متعلق به صاحب‌خانه‌ی من، بانو جِی، بود؛ اما چون او زنی سالخورده و تنها بود، تاک‌ها و سایر درخت‌های باغ را به امان خدا رها کرده بود. هیچ وقت ندیدم کارگری در باغ کار کند و برای همین در آن تپه‌ی پر درخت همواره سکوت حاکم بود؛ با این‌حال، باز درخت‌ها پر از میوه بودند، به خصوص کیوی‌های باغ چنان رشد می‌کردند و بزرگ می‌شدند که شب‌های مهتابی که باد می‌وزید، سر و صدای خوردن کیوی‌ها به برگ‌ها بلند می‌شد، چنان که انگار دسته‌ای خفاش به رنگ سبز تیره در باغ پرواز می‌کردند. بعضی وقت‌ها هم می‌شد که فکر کنم الان است که خفاش‌ها سراغ من بیایند.
بعد، روزی متوجه شدم که کیوی‌های قسمتی از باغ به تمامی چیده شده‌اند، اما ندیدم کسی آن‌ها را بچیند. چند روز بعد دوباره روی همان شاخه‌ها کیوی‌های جدید و کوچک رشد کرده‌بودند، و شاید من که عادت داشتم شب‌ها بنویسم و روزها تا نزدیک ظهر بخوابم، متوجه نشده بودم کارگرها آمده و کیوی‌ها را چیده‌اند. ساختمان ما سه طبقه و شبیه حرف «U» بود. وسط ساختمان هم باغچه‌ای بزرگ بود با یک درخت اوکالیپتوس خیلی بزرگ که سایه‌اش جان می‌داد برای روز‌های آفتابی و گرم. بانو جی در این باغچه گوجه‌فرنگی، هویج، بادمجان، لوبیا سبز و فلفل می‌کاشت و به گمانم از محصولاتش به مستأجرهای عزیز دردانه‌اش هم می‌داد.
آپارتمان بانو جی آن‌طرف حیاط و درست رو‌به‌روی آپارتمان من بود. پنجره‌اش هم فقط از یک طرف با پرده پوشانده شده بود و طرف دیگر پرده نداشت و انگار بانو جی برای این‌که به آن طرف هم پرده بزند عجله‌ای نداشت. سرمیزم که می‌نشستم،‌کافی بود سرم را بچرخانم تا بتوانم آن تک پرده‌ی تنها را ببینم.
تا آنجا که من دستگیرم شده بود، بانو جی زندگی یکنواخت و آرامی داشت. هر روز وقتی از خواب بیدار می‌شدم، می‌دیدم که جلوی تلویزیون اتاقش نشسته و با بی‌حالی ناهارش را می‌خورد.