کتاب اداره پست – چارلز بوکوفسکی

برشی از متن کتاب

صبح روز بعد در صف تحویل نامه ها در کنار ج.ج  بودم. به این خاطر او را با این نام صدا می کردند که اسم واقعی اش جورج گرینی بود اما سال ها بود که به همین نام خوانده می شد و همه او را ج.ج  صدا می کردند. تقریباً از سن بیست سالگی نامه بر بود و اکنون در آستانه شصت سالگی هنوز هم به این حرفه ادامه می ‌داد. او صحبت نمی ‌کرد فقط قارقار می ‌کرد و صداهایی از خودش در می آورد و به طور کلی کم حرف بود. نه از چیزی خوشش می آمد و نه بدش می آمد. او فقط حضور داشت. صورتش پر از چین و چروک بود و شیارهای عمیقی با خلل  و فرج زیاد قیافه نچسبی به او بخشیده بود. هیچ طراوتی در چهره اش دیده نمی شد. فقط یک همکار قدیمی پوست کلفت بود که دیگر باید بازنشسته می ‌شد. چشمانش طوری به نظر می‌رسید که انگار دانه های قهوه ای خاک رس را در حدقه اش ریخته اند و احساسی به آدم دست می‌داد که فکر می کرد بهتر است اصلا به چشمانش نگاه نکند.

به خاطر سابقه اش اکثر اوقات ساده ترین مسیرها به او داده می شد، مستقیم به سوی منطقه ثروتمندان. گرچه خانه های آن محدود قدیمی بودند اما اکثر آنها دو طبقه و بزرگ بودند. محوطه چمن وسیع جلوی خانه ها همیشه سبز و مرتب بودند و توسط باغبان های ژاپنی نگهداری و وجین می ‌شدند. برخی از ستاره های سینما در اینجا اقامت داشتند، یکی از مشهورترین سازندگان فیلم های کارتونی، یک نویسنده رمان های پرفروش و دو فرماندار سابق در این منطقه زندگی می کردند. هیچ کس در این منطقه با تو حرف نمی زد. اصلا در آنجا کسی را نمی دیدی. فقط در ابتدای جاده، شاید به چند نفر برمی خورد که به تازگی به خانه های کمتر گران قیمت نقل مکان کرده بودند. ج.ج  در ابتدا که وارد این منطقه شد یک سوت داشت که با همین سوت، بچه هایی را که در اول جاده می ‌خواستند او را اذیت کنند می ترساند و فراری می داد. به محض دیدن کودکان صاف و برافراشته می ایستاد و فوت شدیدی در سوت می کرد، به طوری که بچه ها پا فرار می گذاشتند و هر کدام به یک طرف می ‌دویدند اما با گذشت زمان کم کم با کودکان دوست شد و به آنها آبنبات می ‌داد. دیگر از اذیت و آزار خبری نبود/ بچه ها به محض دیدن ج.ج دورش  را می ‌گرفتند و طلب آبنبات می ‌کردند و با او تا انتهای خیابان قدم می زدند. آنها او را ج.ج پیر صدا می‌کردند.

اولین باری که به این مسیر فرستاده شدم، فهمیدم که چرا ج.ج به آنها آبنبات می داد. استون به هیچ وجه دوست نداشت که به من مسیری آسان بدهد اما گاهی اوقات خواسته قلبی او میسر نمی شد. امروز سلانه سلانه در این مسیر گام گذاشتم، که دیدم پسر بچه ای از خانه بیرون آمد و از من پرسید:

– هی، آبنبات من کو؟

پاسخ دادم: بچه، کدوم آبنبات؟

او اصرار می کرد: من آبنباتم رو می خوام یالا، آبنباتم