کتاب اتاق شماره 6 | آنتون چخوف

درباره‌ی کتاب اتاق شماره 6

کتاب “اتاق شماره‌ی شش”، رمانی با مضمون درد و رنج در زندگی می‌باشد؛ “آنتوان چخوف“، نویسنده‌ی کتاب، با روایت اثر خویش، این موضوع را از ابعاد مختلف مورد بررسی قرار داده و داستانی خواندنی را در اختیار مخاطب قرار می‌دهد.

شخصیت اصلی قصه، “ایوان دمیتریچ گروموف”، نام دارد. او فرزند خانواده‌ای چهار نفره و ثروتمند است. “گروموف”، پدر ایوان، مردی صاحب مقام می‌باشد و به عنوان کارمند در یک اداره‌ی دولتی، خدمت می‌کند. وی صاحب منزلی شخصی، در یکی از خیابان‌های اصلی شهر است و همه‌ی اطرافیانش برای او احترام فراوانی قائل هستند.

ایوان، در دوره‌ی کودکی و نوجوانی، زندگی آرام و عاری از فقر و تنگدستی را پشت سر می‌گذارد تا این‌که او و خانواده‌اش با مصیبت‌هایی دنباله‌دار مواجه می‌گردند. این مصیبت‌ها با مرگ ناگهانی تنها برادر ایوان، یعنی “سرگی”، آغاز می‌شود. یک هفته پس از مرگ سرگی، آقای گروموف پیر و داغدیده، به اتهام جعل و اختلاس، بازداشت می‌شود. وی پس از مدت کوتاهی به بیماری تیفوس، مبتلا می‌گردد. در نهایت نیز، به دلیل گسترش بیماری، در بیمارستان زندان جان می‌سپارد. به دنبال این واقعه، تمامی دارایی‌های خانواده‌ی گروموف مصادره می‌شود.

تحت چنین شرایطی، ایوان و مادرش با بحران مالی بزرگی روبه‌رو می‌گردند. ایوان به ناچار، درس و تحصیل در دانشگاه را برای همیشه ترک می‌کند. وی جهت تامین هزینه‌های زندگی خود و مادرش، به کارهای مختلفی از جمله تدریس در مدرسه، مشغول می‌شود. اما گویی مصیبت‌های ایوان تمام‌ناشدنی است و این بار، او با مرگ تنها عضو باقی مانده ازخانواده‌اش، یعنی مادر روبه‎رو می‌گردد. اما این اتفاق، پایان درد و رنج‌های ایوان نیست و وی با فراز و نشیب‌های بزرگ‌تری نیز دست و پنجه نرم خواهد کرد.

بخشی از کتاب اتاق شماره 6

این گفت‌وگو نزدیک به یک ساعت دیگر ادامه پیدا کرد و ظاهرا تاثیر عمیقی بر آندری یفیمیچ گذاشت. دیگر هر روز به کلاه‌فرنگی می‌رفت. صبح‌ها و بعد از ناهار آن‌جا می‌رفت و بسیاری از اوقات تاریکی شب نیز او را حین گفت‌وگو با ایوان دمیتریچ غافل‌گیر می‌کرد. در روزهای اول ایوان دمیتریچ از او دوری می‌کرد، ولی بعد به او عادت کرد و برخورد تند خود را به رفتاری زیر دست‌نوازانه و طعنه‌آمیز تغییر داد.

پس از مدت کوتاهی این شایعه در بیمارستان پخش شد که دکتر آندری یفیمیچ زیاد به اتاق شماره‌ی 6 رفت‌وآمد می‌کند. هیچ‌کس، نه دستیار دکتر، نه نیکیتا، نه پرستارها نمی‌توانستند بفهمند او برای چه به آن‌جا می‌رود، برای چه ساعت‌ها آن‌جا می‌نشیند، درباره‌ی چه صحبت می‌کند و چرا نسخه نمی‌نویسد. رفتار او عجیب به نظر می‌آمد. میخاییل آوریانیچ بسیاری از اوقات نمی‌توانست او را در خانه‌اش پیدا کند، چیزی که قبلا هرگز سابقه نداشت. داریوشکا هم خیلی آشفته بود، چون دکتر دیگر نوشیدنی‌اش را در زمان معین نمی‌خورد و حتی گاهی برای ناهار دیر می‌کرد.

یک بار، در اواخر ماه ژوئن، دکتر خوبوتوف برای کاری نزد آندری یفیمیچ آمد. وقتی او را در خانه پیدا نکرد، رفت که در حیاط دنبالش بگردد. آن‌جا به او گفتند که دکتر پیر رفته است پیش بیماران روانی. هنگامی که خوبوتوف وارد کلاه‌فرنگی شد و در هشتی ایستاد، این گفت‌وگو به گوشش خورد:

ایوان دمیتریچ با عصبانیت می‌گفت: «ما هی‌چوقت آب‌مان با هم توی یک جو نخواهد رفت. شما موفق نمی‌شوید مرا مجاب کنید اعتقادات شما را قبول کنم. شما مطلقا با واقعیات زندگی آشنا نیستید و هیچ‌وقت رنج نکشیده‌اید، بلکه فقط مثل یک سوسک برگ‌خوار از قبل رنج‌های دیگران چیزی به گوش‌تان خورده است، در حالی‌که من از روز تولد تا امروز بدون وقفه رنج کشیده‌ام. به همین علت رک و پوست‌کنده می‌گویم: من خودم را بالاتر از شما و از هر نظر صاحب صلاحیت‌تر می‌دانم. شما لازم نکرده به من درس بدهید.»

آندری یفیمیچ آهسته و با تاسف از اینکه نمی‌خواهند حرفش را درک کنند، گفت: «من اصلا ادعایی ندارم که شما را مجاب کنم اعتقادات مرا قبول کنید. قضیه هم اصلا این نیست، دوست من. مساله این نیست که شما رنج کشیده‌اید و من نکشیده‌ام. رنج و شادی گذراست. آن‌ها را رها کنیم…

کتاب اتاق شماره 6 به قلم آنتون چخوف و ترجمه‌ی آبتین گلکار در انتشارات هرمس به چاپ رسیده است.