کتاب آکواریوم های پیونگ یانگ – کانگ چول هوان

برشی از متن کتاب

آزادی ما از اردوگاه بر معالجه ی پدرم تاثیر کمی گذاشت. او از سال ها قبل بیمار بود اما در معالجه ی خود اهمال می کرد. زمانی که در پیونگ یانگ بودیم بهترین زمان برای عمل جراحی ش بود اما از این فرصت استفاده نکرد. در آن ده سالی هم که اردوگاه بودیم عملا هیچ امکانی برای جراحی پدرم وجود نداشت. البته اگر راستش را بخواهید من با توجه به وضع اسف بار بیمارستان های کره ی شمالی، اصولا احتمال کمی می دادم که پدرم از عمل جراحی احتمالی جان سالم به در ببرد. تنها حسن این بیماری برای پدرم معاف شدن از انجام کارهای سخت بدنی در اردوگاه بود. پدرم نجار بسیار ماهر و قابلی بود. او در کارگاه نجاری اردوگاه کار می کرد. پدرم آدم ساکت، کم حرف و توداری بود که تسلیم سرنوشت تلخش شده و با آن کنار آمده بود. پدر در تمامی دوران زندانی بودنش در اردوگاه هرگز حاضر نشد برای نگهبان ها و زندانبان هایش جاسوسی کند. طوری رفتار کرده بود که آن ها وی را آدم نامناسبی برای کار جاسوسی و خبرچینی تشخیص داده بودند. بدون شک دوره ی ده ساله ی اقامت در اردوگاه جزو سال های تلف شده ی زندگی پدرم بود. اما او با آرامشی بسیار عجیب این سال های دشواری دوری از همسر را پشت سر گذاشت. با این وصف، سخت هایی که او تحمل کرد فراتر از تاب و توانش بودند. حکومت کره ی شمالی بلندپروازی های پدرم را در هنر عکاسی نقش بر آب کرده، همسرش را از او گرفته و وی را وادار کرده بود بخش عمده ای از سال های عمرش را صرف ساختن دسته ی جارو و چارپایه کند. تحمل این مصایب بی دلیل برای پدرم خیلی رنج بار و ناراحت کننده بود اما او خاموش و بردبار تحمل کرد.

بیماری پدرم در اواخر نوامبر 1987 وخیم تر شد. دردهایش به حدی شدید بود که زمین گیرش کرد. آخرین روز زندگی اش را خوب به یاد دارم. آرام روی تخت دراز کشیده و چشم هایش را بسته بود که ناگهان دیدم بدنش از حرکت بازایستاد. در آخرین لحظه دستانش را کمی تکان داد و لبخند ملایمی بر چهره اش نشست. او این طوری مرد، آرام و بی صدا؛ بدون این که توجه اطرافیانش را به مرگ خود جلب کند. مردنش شبیه به زندگی کردنش بود. صحنه ی مردن پدرم، برداشت و درک مرا از مرگ تغییر داد. تصور قبلی ام این بود که مرگ همیشه نقابی از وحشت و ترس بر چهره ی خود دارد. هرگز تصورش را هم نمی کردم که مرگ می تواند آرام و عاری از وحشت اتفاق بیفتد. بعد از مرگ پدرم، مرگ دیگر مرا نمی ترساند. پدرم با مرگ خود نشان داد که لحظه ی مرگ را می توان به لحظه ای برای خندیدن تبدیل کرد.

ما سنت کره ای ها را به جا آوردیم و دو روز بعد را در کنار جنازه ی رو باز او سپری کردیم. قوم و خویشان و دوستان در خانه ی ما جمع شده بودند و بساط نوشابه ی الکلی و ماکارونی و دیگر خوردنی ها به راه بود. همسایه ها در طبع غذا …