کتاب آنی شرلی در جزیره (کتاب سوم) – قدیانی

برشی از متن کتاب

تاجی از پاییز

هفته بعد، به قول آنی پر از آخرین ها بود و به سرعت سپری شد. مراسم خداحافظی به پایان رسید و خوشایند یا ناخوشایند بودنش بستگی به آن داشت که شخص وداع کننده، انگیزه ها و اهداف آنی را درک کند یا آنکه پیش خودش فکر کند از وقتی حرف دانشگاه به میان آمده خیلی خودش را گرفته و لازم است یک نفر کمی بادش را خالی کند.

انجمن اصلاح روستای اونلی به افتخار آنی و گیلبرت، در خانه ژوسی پای مراسم خداحافظی ترتیب داد. انتخاب آن مکان دو دلیل داشت؛ نخست آنکه خانه آقای پای، بزرگ و مناسب بود و دم آنکه پیش بینی می شد اگر پیشنهاد دخترهای پای برای برگزاری مراسم در خانه آنها پذیرفته نشود، آنها در کمک به اجرای برنامه هیچ مسئولیتی را به عهده نخواهند گرفت. مهمانی خوبی بود، چون دخترهای پای، برخلاف عادت همیشگی شان، هیچ حرف نامربوطی نزدند و عمل غیرعادی و ناراحت کننده ای نیز انجام ندادند.

ژوسی به طور غیرمعمولی خوش برخورد شده بود، طوری که حتی یک بار متواضعانه به آنی گفت: «پیراهن جدیدت چقدر به تو می آید، با این لباس تقریبا  خوشگل شده ای.»

آنی با نگاهی سرشار از شادمانی گفت: «نظر لطف توست.»

ظرفیت طنزپذیری او نسبت به گذشته بیشتر شده بود و حرف هایی که شنیدنشان در چهارده سالگی باعث دلخوریش می شد، دیگر مایه سرگرمی اش بود. ژوسی احساس می کرد آنی پشت نگاه بدجنس او می خندد. او برای تخلیه کردن حرصش موقع پایین رفتن از پله ها آهسته به گرتی گفت: «حالا که قرار است آنی شرلی به دانشگاه برود حتما بیشتر از قبل خودش را می گیرد … حالا می بینی.»

دوستان قدیمی، جمعشان جمع بود و چهره های جوانشان از شدت شور و شعف می درخشید. داینا بری سرحال، چهره اش گل انداخته بود و فرد عاشق سایه به سایه دنبالش می رفت. جین اندروز ساده، آراسته و موقر بود. روبی گیلیس پیراهنی از ابریشم کرم به تن داشت و با چند گل شمعدانی قرمز لا به لای موهای طلایی رنگش زیباتر از همیشه بود. گیلبرت بلایت و چارلی اسلون هردو تلاش می کردند به آنی نزدیک تر شودند. کری اسلون رنگ پریده و افسرده بود چون گفته می شد که پدرش اجازه نداده الیور کیمبل به آنجا نزدیک شود. صورت گرد و گوش های بزرگ مودی اسپرجن مکفرسون همان طور گرد و بزرگ باقی مانده بودند و بیلی اندروز تمام بعدازظهر، گوشه ای نشسته و به هرکسی که با او حرف می زد می خندید. او با پوزخندی حاکی از رضایت و صورتی پهن و کک مکی به آن شرلی خیره شده بود.

آنی از برنامه مهمانی خبر داشت. اما نمی دانست که قرار است از او و گیلبرت به عنوان بنیان گذاران انجمن اصلاح روستای اونلی تقدیر شود و طی مراسم خاصی یک جلد از اشعار شکسپیر به او یک خودنویس به گیلبرت اهدا شود. او به قدری از شنیدن جمله های تقدیرنامه که با صدای خشک و رسمی مودی اسپرجن ادا شد، احساس شعف و افتخار کرد که اشک در چشم های درشت و خاکستری اش حلقه زد. آنی برای پیشبرد اهداف انجمن، سخت و صادقانه تلاش کرده بود و قدر شناسی صمیمانه اعضا از تلاش هایش، به او دلگرمی می داد. همه، حتی دخترهای پای، به قدری به او اظهار لطف و علاقه کردند که در آن لحظه، آنی احساس می کرد همه دنیا را دوست دارد.

آنی، بعدازظهر لذت بخشی را گذراند، اما در پایان، همه خوشی هایش زایل شدند. گیلبرت دوباره اشتباه کرد؛ او موقعی که زیر نور مهتاب در ایوان شام می خوردند، جمله ای عاطفی به زبان آورد. آنی برای تنبیه او، به چارلی اسلون روی خوش نشان داد و اجازه داد تا خانه همراهی اش کند؛ اگر چه بعد، فهمید که انتقام بیش از همه به شخص انتقام گیرنده صدمه می زند. گیلبرت با روبی گیلیس همراه شد. همان طور که آنها با خوشحالی راه می رفتند، نسیم خنک پاییزی صدای خنده هایشان را به گوش آنی می رساند.

معلوم بود که به آنها خوش می گذشت، در حالی که آنی از حرف زدن بی وقفه چارلی اسلون که حتی یکی از جمله هایش ارزش شنیدن نداشت، به ستوه آمده بود. آنی گاهی با حواس پرتی بله یا نه مختصری می گفت. او پیش خودش فکر می کرد که روبی آن شب چقدر زیبا شده بود و نگاه چارلی شب ها نسبت به روزها خیره تر و آزار دهنده تر است و دنیا آن قدرها که او تا چند ساعت پیش فکر می کرد، قشنگ و دوست داشتنی نیست. بالاخره وقتی در اتاقش تنها شد، باخودش گفت: «فکر کنم فقط کمی خسته شده ام.»

او بی حوصلگی اش را نتیجه خستگی می دانست. اما عصر روز بعد وقتی گیلبرت را دید که پس از گذر از جنگل جن زده با گام هایی استوار و سریع به سوی او می آید، شوقی نهانی در اعماق قلبش احساس کرد. پس گیلبرت قصد نداشت آخرین بعدازظهرش را با روبی گیلیس بگذراند. او گفت: «خسته به نظر می آیی. آنی!»

-هم خسته ام هم اعصابم به هم ریخته. خسته ام؛ چون تمام طول روز مشغول خیاطی و بستن چمدانم بودم و اعصابم به هم ریخته؛ چون شش زن به اینجا آمده بودند تا با من خداحافظی کنند. هرکدام با حرف هایشان قسمتی از رنگ و بوی زندگی را از بین بردند. آنها کاری کردند که احساس کنم دنیا مثل یکی از صبح های ماه نوامبر، خاکستری، بی نشاط و کس کننده است. …