کتاب آنی شرلی در اینگل ساید (کتاب ششم) – قدیانی

برشی از متن کتاب

یک روز عصر در اواخر ماه مارس، زمانی که گیلبرت و آنی می خواستند برای صرف شام به همراه دوستانشان به شارلت تاون بروند، آنی پیراهن جدید سبزش را که دور گردن و بازوهایش نقره ای بود، پوشید. حلقه زمرد گیلبرت را در دست کرد و گردن بند جم را دور گردنش بست. پدر با افتخار پرسید: «جم! به نظر تو من زن زیبایی ندارم؟»

جم قبول داشت که مادرش بسیار زیبا و پیراهنش خیلی قشنگ است. مروارید ها دور گردن سفیدش چه نمایی داشتند! او همیشه دوست داشت مادرش را با لباس های قشنگ ببیند، ولی ترجیح می داد او چنان پیراهن با شکوهی را نپوشد. آن لباس، مادر را به یک غریبه تبدیل کرده بود، گویی کسی که آن را به تن داشت، مادر واقعیش نبود.

بعد از شام، جم به روستا رفت تا برای سوزان کاری انجام دهد. زمانی که در فروشگاه آقای فلگ انتظار می کشید … و نگران بود مبادا سیسی مثل بعضی وقت ها از راه برسدو خودش را به او بچسباند … آن فاجعه رخ داد. فاجعه ای که تحمل هجوم حقارت و سرخوردگی حاصل از آن برای کودکی که اصلا انتظارش را نداشت، سخت و ناممکن بود.

دو دوختر جلو ویترین آقای کارتر فلگ که مخصوص نگهداری گردن بندها، النگوها و گل سرها بود، ایستاده بودند. آبی راسل گفت: «ببین آن گردن بند مروارید چقدر قشنگ است.»

لئوناریس گفت: «آدم فکر می کند مرواریدهایش واقعی اند.»

آنها بیرون رفتند و نفهمیدند با پسر کوچولویی که روی بشکه نشسته بود چه کردند. جم مدتی همان جا نشست نمی توانست تکان بخورد. آقای فلگ پرسید: «چه شده پسرم؟ چرا در فکری؟»

جم با نگاهی غصه دار به آقای فلگ خیره شد. دهانش خشک شده بو.

-آقای فلگ … لطفا … به من بگویید … بگویید آن گردن بندها … مروارید های واقعی اند؟

آقای فلگ خندید.

-نه جم. هیچ کس مرواریدهای واقعی را پنجاه سنت نمی فروشد. این گردن بند اگر مروارید واقعی بود صدها دلار می ارزید.

اینهایی که می بینی فقط مهره های مرواریدی اند … البته قیمتشان خیلی مناسب است. آنها را از یک فروشگاه ورشکسته خریدم… به خاطر همین قیمتشان این قدر ارزان است. هیچ جا آنها را یک دلار کمتر نمی دهند. فقط همین یکی مانده … مثل نقل و نبات فروش رفت.

جم از روی بشکه پایین آمد و بیرون رفت. خواستۀ سوزان را به کلی فراموش کرد. او با حواس پرتی جادۀ یخ زدۀ خانه را در پیش گرفت. آسمان بالای سرش سیاه و زمستانی بود. به قول سوزان، هوا خبر از برف می داد. روی گودال های آب ، لایه نازک یخ دیده می شود. بندر، میان کناره های برهنه اش، سیاه و دل گرفته به نظر می آمد. پیش از به خانه رسیدن جم، بارش برف، همه جا را سفیدپوش کرد. جم آرزو داشت برف ببارد … و ببارد … و ببارد … آن قدر ببارد که او همه آدم ها را زیر خودش دفن کند. زندگی هیچ جاذبه ای نداشت.

جم دل شکسته بود. دلش نمی خواست هیچ کس از حالش باخبر شود؛ چون بیش از پیش تحقیر می شد. او به مادرش هدیه ای داده بود که هم خودش و هم او فکر می کردند یک گردن بند مروارید است … در حالی که فقط یک چیز بدلی بود …