کتاب هابیل و چند داستان دیگر

کتاب هابیل و چند داستان دیگر اثر میگل د اونامونو با ترجمه ی بهاءالدین خرمشاهی توسط انتشارات ناهید به چاپ رسیده است.

کتاب "هابیل"، مجموعه ی سه داستان کوتاه تحت عناوین "هابیل"، "مرد مردستان" و "قدیس مانوئل نیکوکار شهید" اثر "میگل د اونامونو"، نویسنده و فیلسوف اسپانیایی را در بر می گیرد که هر یک با ارائه ی حکایت هایی تامل برانگیز و تاثیرگذار، مخاطب را با خود همراه می سازند. به عنوان مثال در داستان "هابیل"، شخصیت اصلی قصه، "خوآکین مونگرو"، مردی موفق و کوشا است که در رشته ی پزشکی تحصیل کرده و به مداوای بیماران می پردازد؛ "هابیل سانچت"، مردی نقاش، باهوش و بسیار زیرک می باشد که از دوران طفولیت، با خوآکین رابطه ی دوستانه و بسیار نزدیکی دارد. در واقع، دایه های آنها، دو دوست صمیمی بودند و از همین روی، هابیل و خوآکین با هم بزرگ شده اند. از همان ابتدای کودکی، هابیل همواره مطیع خواسته های خوآکین بوده و به هیچ وجه با وی بحث نمی کرده و علی رغم تلاش های مونگرو، هابیل در میان دوستان و اطرافیان نیز، فردی محبوب و دوست داشتنی بود. همین موضوعات به عاملی مهم جهت آغاز جنگ و جدل، حسادت های دایمی و رقابت های پی در پی خوآکین با دوست صمیمی اش مبدل گشت. تا این که یک روز، خوآکین، در رابطه با عشق و علاقه ی خود نسبت به دختر خاله اش، "هلنا"، با هابیل صحبت کرده و به وی پیشنهاد می دهد تا هلنا را ملاقات کند؛ هابیل نیز خواسته ی دوستش را پذیرفته و مسبب خلق ماجراها و اتفاقاتی جذاب می شود.

فهرست

پیش گفتار هابیل مرد مردستان قدیس مانوئل نیکوکار شهید

برشی از متن کتاب

هابیل هابیل سانچت و خوآکین مونگرو هر چه به حافظه شان فشار می آوردند نمی توانستند زمانی را به یاد بیاورند که هم دیگر را نمی شناختند. این دو یک دیگر را خیلی پیش تر از عهد صباوت، حتی از زمان نوزادگی می شناختند. زیرا دایه هاشان غالبا با هم نشست و برخاست می کردند و دو نوزاد، پیش از زبان کردن، هم دیگر را دیده بودند. و رفته رفته آن چه از خودشان می دانستند از دیگری هم می دانستند. و بدین سان از زمان ولادت با هم دیگر بزرگ شده بودند و دوست شده بودند و برادروار برآمده بودند. در گردش ها و بازی ها و دوستی ورزیدن ها، خوآکین پیشگام تر و فعال تر بود، او بود که سلسله را می جنباند و ابتکار عمل را در دست داشت. هابیل تسلیم بود و به میل خوآکین رفتار می کرد. در حقیقت فرمانبری را هم از فرماندهی مهم تر نمی دانست. هرگز با هم مناقشه نمی کردند. هابیل همیشه به خوآکین می گفت: «من حرفی ندارم، هر طور میل تست» و خوآکین معذب می شد، زیرا هابیل با گفتن «هر طور میل تست» از هر بحث و سختی طفره می رفت. یک بار از دهن خوآکین پرید: «تو هیچ وقت نمی گویی نه!» «فایده اش چیست؟» «بسیار خوب، می بینیم» و خوآکین یک روز که با چند نفر از هم مدرسه ای هایش می خواستند به گردش بروند گفت: «این آقا پسر - و با دست هابیل را نشان داد - نمی خواهد همراه ما بیاید به جنگل کاج.» هابیل اعتراض کنان گفت: «من؟ چرا نمی آیم؟ البته که می آیم. هر طور میل تست. برویم؟» «نه! ربطی به میل من ندارد. آن روز هم که بهت گفتم. به خاطر میل من نیا. خودت که دلت نمی خواهد بیایی!» «چرا، گفتم که!» «در این صورت من نمی آیم.» «بسیار خوب، من هم نمی آیم.» «این که رسمش نیست!» خوآکین به جان و به فریاد آمده بود و با صدای بلند به سایر بچه ها گفت: «یا با او بروید یا با من!» بچه ها با هابیل رفتند و خوآکین را تنها گذاشتند. وقتی که خوآکین در اعترافتش به این واقعه ی زمان کودکی اشاره کرده بود نوشته بود: هابیل ناخودآگاه مقبول و مجبوب بود و من که نامقبول بودم، بی آن که بدانم چرا، رفتار خودم را خیلی از رفتار او بهتر می دانستم. من تنها بودم. از همان اوان کودکی دوستانم مرا تنها می گذاشتند. در دوره ی دوم دبیرستان، که این دو هم چنان با هم بودند، خوآکین سخت کوش بود و با شدت و حدت در پی کسب جایزه و افتخار بود. خوآکین در کلاس شاگرد اول بود ولی بیرون از کلاس، در حیاط مدرسه و در جمع دوستان، در خیابان، در محله و هر جا که می رفتند هابیل سر بود. هابیل بود که همه را با شوخی ها و نکته دانی های خودش می خنداند، مخصوصا وقتی که ادای معلم ها را درمی آورد. نظر هم کلاسی های شان این بود که: «خوآکین ساعی تر است ولی هابیل باهوش تر است اگر واقعا دل به درس بدهد...» و خوآکین که به خوبی از این قضاوت خبر داشت ...

نویسنده: میگل د اونامونو مترجم: بهاءالدین خرمشاهی انتشارات: ناهید