کتاب عروسک فرنگی - آلبا د سس پدس

کتاب عروسک فرنگی تألیف آلبا دِ سس پِدِس با ترجمه ی بهمن فرزانه توسط انتشارات ققنوس به چاپ رسیده است.

شخصیت اصلی رمان، "جولیو بریجینی"، مردی میان سال و موفق است که تنها زندگی می کند؛ وی هیچ علاقه ای به داشتن زندگی مشترک نداشته و از همین روی، هیچ گاه به فکر ازدواج و تشکیل خانواده نیفتاده و با وجود داشتن سن بالا، هم چنان مجرد می باشد. جولیو، به عنوان مشاور حقوقی فعالیت کرده و در عرصه ی شغلی اش، فردی شایسته و حرفه ای است و درآمد فروانی را از این طریق کسب می کند. اصل داستان این رمان از جایی آغاز می گردد که جولیو جهت بستن قراردادی کاری، نزد یکی از ارباب رجوعان موسسه ی خود رفته و بسیار زودتر از چیزی که تصور می کند، جلسه ی کاری اش را با موفقیت به اتمام می رساند. از همین روی تصمیم می گیرد جهت گذراندن ساعاتی از اوقات فراغتش ، به کافه ای رفته و در آن جا قهوه ای بنوشد. غافل از این که همین تصمیم و اقدام، او را درگیر ماجراهایی خواندنی و پرکشش می کند. وی در کافه، با "ایوانا"، دختری جوان با موهایی مشکی، چشمانی درشت و صورتی گرد و قدی کوتاه، مواجه می شود؛ دختری ساده ولی جذاب و وسوسه برانگیز که با همان نگاه اول، قلب جولیو را تسخیر کرده اما به علاقه ی جولیو اهمیتی نداده و او را از خود می راند.

برشی از متن کتاب

به ندرت پیش می آمد که جولیو در آن ساعت شب در خیابان باشد. پیش خودش حساب کرده بود که جلسه حدود ساعت هشت تمام می شود (البته اگر همه چیز بر وفق مراد پیش می رفت.) ولی مدیر شرکت ساختمانی فورا مفاد قرارداد را پذیرفت و جولیو با چک دریافتی در جیب، کارش تمام شد. جولیو معمولا تمام بعدازظهر را در دفترش می گذراند و چراغ همیشه روشن روی میزش مانع می شد تا به خاطر آورد در ماه مه هوای شهر رم، خیلی دیر تاریک می شود. منشی را زودتر از معمول مرخص کرده بود و آن هم به خاطر این که در این اواخر خیلی از او کار کشیده بود. مثلا خواسته بود جبران کند. از طرف دیگر مطمئن بود که باید با مهندس آماتی مدتی چک و چانه بزند و دیگر مجبور نیست به دفترش برگردد. در نتیجه به همکارش سفارش هایی کرده و رفته بود. می ترسید در غیبتش حادثه ای رخ بدهد. ولی هرگز حادثه ای رخ نمی داد. همکارش آقای آنجلتی، مرد وظیفه شناس و هشیاری بود. جولیو با خودش گفت: «کارمند فوق العاده ای نیست ولی به هر حال مورد اعتماد است.» برای این که وسوسه نشود و به طرف دفترش راه نیفتد، پیاده به طرف خیابان پو رفت. خیابانی که زمانی یکی از خیابان های شیک شهر رم به شمار می رفت و اکنون فقط خیابان اصلی محله ای بود که ساکنانش از طبقه متوسط و کارمندان ادارات دولتی بودند. تابلوی مغازه ها زیاده از حد نورانی و رنگارنگ بود. بوتیک ها و فروشگاه های مواد غذایی به هم چسبیده بودند. ویترین فروشگاه های مواد غذایی پر از ماهی بود. از جمعه هایی بود که نباید در آن گوشت خورد. «هنوز کسانی هستند که چنین رسومی را رعایت کنند.» پایان ماه بود و کارمندان حقوق گرفته بودند. پیاده روها مملو از جمعیت بود. همه در آن شب مطبوع بهاری راضی به نظر می رسیدند. جولیو نیز سرحال بود؛ هم به خاطر آن چند ساعت آزادی غیرمترقبه، هم به خاطر هوای خوب بهاری (و در ضمن به خاطر چکی که گرفته بود و در جیب داشت). حس می کرد که به نحو عجیبی سرحال است. بیخودی جلوی ویترین های نورانی می ایستاد؛ جلوی مغازه هایی که مثل ایام کریسمس یا سال نو تزیین شده بودند. کم مانده بود وارد مغازه ای شود و برای خودش یک کت بخرد. کم مانده بود برود از فروشگاه مواد غذایی چیزهایی بخرد که اصلا به دردش نمی خورد. مجرد بود و عادت نداشت شب ها در خانه شام بخورد. ناهار هم به سالاد و قطعه ای پنیر رضایت می داد. بالاخره از خرید منصرف شد و برای خوردن قهوه به یک کافه رفت. داخل کافه هم مثل ایام عید تزیین شده بود. دور ظروف چینی نامرغوبی که از شکلات پر بود، روبان های رنگارنگی بسته بودند که چشم را می زد. جولیو قهوه اش را می نوشید و فکر می کرد: «خوب حالا باید چه کار کنم؟» به سیلویا گفته بود که زودتر از ساعت نه نمی تواند دنبالش برود؛ سیلویا هم هر شب به سلمانی می رفت و تا دیروقت آن جا می ماند. از طرف دیگر اصلا دلش نمی خواست به خانه اش برگردد. رخوتی تابستانی بر او غلبه کرده بود. به نظرش می رسید که به یکی از آن شهرستان های کوچک پا گذاشته است؛ شهرستان هایی که گاه برای کار بدان جا می رفت و شب ها در سینمایش یکی از آن فیلم هایی را می دید که زن ها اصلا دل شان نمی خواهد ببینند. آخرین دوست دخترش، ماریته، گفته بود: « ادارم کردی پنجاه تا فیلم وسترن را تحمل کنم تا به این نتیجه برسم!» در کافه، بسته ای سیگار خرید و سکه تلفن به دست به طرف تلفن رفت...

نویسنده: آلبا دِ سس پِدِس مترجم: بهمن فرزانه  انتشارات: ققنوس