کتاب امیلی در نیومون 1 | نشر قدیانی

کتاب امیلی در نیومون 1

داستان آمده در این کتاب یک قصه ی واقع گرایانه می باشد که نویسنده، آن را براساس زندگی شخصی خود نگاشته است؛ به همین دلیل بیش تر از آن که دارای تخیلات شیرین باشد؛ بیان گر واقعیت های تلخ زندگی است. "امیلی استار" نام دختر کوچک و سرزنده ای می باشد که به همراه پدرش زندگی خوبی را پشت سر می گذارد و آرزو دارد روزی یک نویسنده ی بزرگ و پُر آوازه بشود؛ اما با مرگ پدر، دوران خوش پیش رویش به پایان می رسد. او اکنون تنها شده و به تصمیم بزرگان خانواده به نیومون، روستای کوچکی در جزیره ی پرنس ادوارد، می رود تا در کنار خاله هایش الیزابت و لورا ماری زندگی کند. خاله الیزابت، زنی سخت گیر و خشن می باشد و به شدت با علایق امیلی که کتاب، مطالعه و نویسندگی است؛ مخالفت می کند و به او اجازه نمی دهد آن طور که دلش می خواهد، هدفش را  به سمت جلو ببرد. اما خاله لورا زنی مهربان با قلبی پاک و روحی آرام است که به امیلی کمک بسیاری می کند. آنها در آن خانه به همراه مردی مهربان به نام پسرعمو جیمی زندگی می کنند. او کارهای مردانه ی خانه را انجام می دهد و طبعی شاعرانه دارد؛ جیمی، استعداد بالقوه ی نوشتن را در این دخترِ پرشور و سرشار از انرژی تقویت می کند. توانایی منحصر به فرد امیلی، در درک وقایع پیرامونش پرده از رازی می گشاید که باعث می شود یک مرد منزوی دوباره عاشق شود... امیلی در نیومون جلد اول از مجموعه ی داستان های امیلی می باشد که در چند جلد از جمله امیلی و صعود و امیلی و جست و جو تهیه و چاپ شده است.

برشی از متن کتاب

داگلاس استار دو هفته  دیگر زنده ماند. سال ها بعد وقتی درد این فراق کم تر شد، امیلی به این نتیجه رسید که آن لحظات قشنگ ترین خاطراتش هستند؛ دو هفته ی قشنگ و به یاد ماندنی، بی هیچ اندوهی. یک شب که او در اتاق نشیمن کنار امیلی روی کاناپه دراز کشیده بود، پرده را کنار زد و رفت. آن قدر نرم و راحت که امیلی اصلا متوجه نشد، ناگهان سکوت عجیب اتاق او را بهخود آورد. تازه متوجه شد به جز صدای نفس کشیدن خودش، صدای دیگری به گوش نمی رسد. فریاد زد: پدر! پدر! و بعد جیغ کشید و اِلِن را صدا زد. روزی که ماری ها از راه رسیدند اِلن گرین به آنها گفت در مجموع عکس العمل امیلی بسیار مناسب بوده است. دخترک تمام شب گریه کرد و لحظه ای چشم روی هم نگذاشت. هیچ کدام از اهالی میوود که برای تسلیت گفتن آمده بودند نتوانستند آرامش کنند، ولی با روشن شدن هوا اشک های دخترک هم خشک شدند و او را رنگ پریده و آرام و سر به راه بر جا گذاشتند. اِلن گفت: حالا خوب شد. این است نتیجه ی آمادگی قبلی داشتن. پدرت به خاطر حرف هایی که به تو زده بودم خیلی از دستم عصبانی شد و روزهای آخر عمرش دیگر تحویلم نگرفت. ولی من از تو دلگیر نیستم. من وظیفه ام را انجام دادم. خانم هابرت دارد برایت یک پیراهن سیاه می دوزد و تا وقت شام حاضرش می کند. خانواده ی مادرت تلگراف زده اند که امشب می رسند. دلم می خواهد سر و وضعت مرتب باشد. آنها خانواده ی مرفهی هستند و به تو هم می رسند. پدرت یک سنت هم برای تو به ارث نگذاشته، البته انتظار دیگری هم از او نمی رفت. نمی خواهی بروی جنازه را ببینی؟ امیلی داد زد: این اسم را رویش نگذار. برایش تهوع آور بود که پدرش را با آن کلمه خطاب کنند. چرا؟ واقعا که بچه ی عجیبی هستی! جنازه اش از آن چه که فکر می کردم خوش قیافه تر شده. البته او با این که لاغر بود، همیشه چهره ی قشنگی داشت. امیلی ناگهان گفت: اِلن گرین، اگر یک بار دیگر درباره ی پدرم از این حرف ها بزنی تو را اسیر نفرین سیاه می کنم. منظورت را نمی فهمم. ولی هرچه که باشد بعد از این هر کاری که برایت کرده ام، درست نیست که این طوری با من حرف بزنی. به نفع خودت است که جلوی ماری ها از این حرف ها نزنی وگرنه دیگر دست و دلشان نمی رود برایت کاری بکنند. نفرین سیاه! این هم به جای تشکرش است. امیلی به او خیره شد. او در آن لحظه موجودی کوچک تنها و بی همدم بود. اما از حرفی که به اِلن زده بود نه پشیمان بود و نه می خواست وانمود کند که پشیمان است. اِلن گفت: بیا کمک کن این ظرف ها را بشویم. این طوری فکرت هم مشغول کاری می شود و دیگر به فکر نفرین کردن آدم هایی نمی افتی که آنقدر برایت زحمت کشیده اند که گوشت شان به استخوان رسیده است...