کتاب ابلوموف - مارسل کوولیه

کتاب آبلوموف نوشته مارسل کوولیه و ترجمه محمدرضا خاکی توسط نشر بیدگل به چاپ رسیده است.

این کتاب نمایش نامه ای زیبا را در بر دارد که داستان آن با الهام از رمان "آبلوموف" نوشته ی  "ا.ا کنچاروف" نوشته شده است.  "مارسل کوولیه" بازیگر و کارگردان مشهوری ست و این نمایش نامه را با تحلیل دقیقی که نسبت به رمان اصلی داشته نگارش کرده و کاری کرده است که از نمایش نامه ی او به عنوان نمایشی نزدیکِ یک شاهکار یاد می شود. او با همه ی علاقه و تسلطی که نسبت به رمان "آبلوموف" دارد صحنه های جذاب و پر کششی را خلق کرده و از این طریق توانسته قدرت و توانایی بی اندازه اش را به تصویر بکشد و تخیل سرشارش را بروز دهد. شخصیت اصلی رمان "آبلوموف" مردی به نام "ایلیا الیچ آبلوموف" می باشد که در این نمایش نامه هم نقش آفرینی می کند. این کاراکتر، شخصیتی سرشار از رخوت و سستی دارد که بعد از بازنشستگی از کار دولتی اش همواره روی کاناپه لم می دهد و می خوابد. او هرگز قصد ندارد برای ادامه ی زندگی اش برنامه ای داشته باشد و ترجیح می دهد تا آخر زندگی به همین سستی و خمودگی ادامه دهد. یکی از دوستان نزدیک این مرد با نام "آندره" سعی دارد "آبلوموف" را به زندگی اجتماعی برگرداند تا او تمام عمر گران بهایش را در خانه تباه نکند اما "آبلوموف" بی خیال تر از این حرف هاست که خودش را برای ورود مجدد به اجتماع آماده کند. "مارسل کوولیه" به قدری در صحنه سازی این موقعیت ها موفق عمل کرده که کتاب حاضر را می توان چندین و چند بار خواند و از خط به خط آن نهایت لذت را برد.

فهرست

• گنچاروف ابلوموف است
• درباره مارسل کوولیه
• نمایش نامه

برشی از متن کتاب

ابلوموف: خوب این نامه چی شد؟ زاخار:  نامه؟ کدوم نامه؟ من چه می دونم؟ ابلوموف: خب، بگرد! زاخار:  شما خودتون دیشب داشتین می خوندینش. منم از اون موقع دیگه ندیدمش. ابلوموف:  من که قورتش ندادم! خوب یادمه که تو از من گرفتی و یه جایی گذاشتی. [نامه از تخت به زمین می ‌افتد و الکسی یف آن را از زمین برمی دارد.] زاخار:  ایناهاش. همیشه خدا اگر چیزی گم بشه تقصیر منه. ابلوموف:  خوبه. خوبه. می تونی بری. برو... برو... [زاخار خارج می شود. اباوموف  نامه را می خواند.] ارباب بسیار محترم، پدر همه ی ما ایلیا ایلیچ، به عرض مبارک می ‌رسانم که در ملک شما، ای حامی عزیز بینوایان، همه چیز خوب است، فقط پنج هفته است که یک قطره باران نباریده است. حتماً خداوند راضی نیست. حتی قدیمی ها هم چنین چیزی را تا به حال ندیده اند. گندم‌ های بهار، همه سوخته اند، انگار که همه را در بخاری سوزانده باشند. گندم پاییزه هم پر از کرم شده. قسمت هایی هم که سالم مانده بود، یخ زده است. ما دوباره بذر پاشیدیم ولی معلوم نیست که در می آید یا نه. امیدوارم که خداوند توانا در مورد ارباب خوب ما عنایت بفرماید، ما به جهنم، رعیتیم و مطیع و در ید قدرت او هستیم و حاضریم بمیریم. از این ها گذشته، امسال اول زمستان هنگام عید نوئل، باز سه نفر از دهقان ها در رفتند. من زن هایشان را فرستادم پیدای شان کنند، اما آنها هم دیگر بازنگشتند. گویا رفته اند به چلکی، دقیقا به چلکی.  پسر عموی من ورکلف  آنجا رفته، چون ناظر او را فرستاد تا در چلکی، گاوآهنی را که به تازگی از خارج آمده ببیند. در مورد فراری ها هم به پسر عمویم سفارش مخصوص کرده بودم. او پیش پلیس رفته است. آنها به او گفته‌ اند تقاضای کتبی بده. اما نفهمیدم چه می‌ خواهند و تازه ما که نوشتن بلد نیستیم. خلاصه رفتم خودم را با گریه به پای رئیس شان انداختم، او هم مثل االاغ بر سر من فریاد زد و به من گفت می ‌دهم دارت بزنند و هزار تا حرف دیگر. برای خشک کردن و رنگ رزی کارگر پیدا نمی ‌کنیم. همه شان می روند به سمت ولگا تا روی کشتی ها کار کنند. مردم امروزه این طوری شده اند. به همین دلیل من تمام کارگاه ‌ها را بستم و قفل زدم و ایوان جغده را هم دم در گذاشتم تا شب و روز آنجا را بپاید. او مشروب نمی خورد و برای اینکه از ارباب عزیز هم چیزی ندزدد، صبح تا شب مواظبش هستم. بقیه هم مشروب می خورند. واقعا تاسف بار است. دیگر پولی هم برای پس دادن بدهی های شان ندارند. بدهی های قبل هم که هنوز پرداخت نشده. درآمد امسال را برایتان می‌ فرستم، ای نیک سیرت بی مثال عزیز، اما دو هزار روبل کمتر از سال پیش، البته اگر خشکسالی به ما امکانش را بدهد، در غیر این صورت می‌ توانید مطمئن باشید که هرچه که توانستیم برای تان می فرستیم و می توانید رویش حساب کنید. این نامه را نوشتم برای اینکه شما را با خبر کنم. «مباشر حقیر و چاکر شما.» صفحه 50

(بر اساس ابلوموف نوشته ا. ا کنچاروف) نویسنده: مارسل کوولیه مترجم: محمدرضا خاکی انتشارات: بیدگل